4 / บ้านลับ
คณะพรรครวมทั้งเจ้าแห้วนั่งล้อมวงอยู่บนโต๊ะกลมในห้องประชุมใต้ดินในคืนวันหนึ่ง ซองกระดาษสีน้ำตาลประทับตัวอักษรว่า “ลับที่สุด” บรรจุภาพถ่ายหลายใบวางอยู่ตรงหน้าหลวงโอสถสภา เบาหวิวกับสมส่วนนั่งอยู่ห่างออกไปเพื่อรอรับใช้ตามคำสั่ง
“ภายในซองกระดาษใบนี้มีรูปภาพบ้านลับของจอมพลแห้ว ผู้ซึ่งเป็นหัวหน้าคณะปฏิวัติ เราส่งสายสืบถ่ายรูปเอามาให้ ผมคิดว่าน่าจะเป็นประโยชน์กับการทำงานของพวกเราไม่มากก็น้อย”
อาเสี่ยพยักหน้าหงึก ๆ พูดหน้าตาเฉย
“ถูกต้องครับคุณหลวง ไม่มากก็ต้องน้อย ถูกต้องแล้วครับ”
หลวงโอสถสภาหันมาค้อนอาเสี่ยเสียวงใหญ่
“ขอเชิญทุกท่านเปิดดูได้เลยครับ”
ภาพถ่ายสามมิติขนาดโปสการ์ดสีสรรสวยงามที่ปรากฏอยู่ข้างหน้าคณะพรรคเป็นภาพถ่ายของบ้านขนาดกลางหลังหนึ่งรายรอบด้วยต้นไม้ใหญ่น้อยมากมายดูร่มรื่น ตัวบ้านทาสีเขียวอ่อนไล่เรียงจากด้านบนเป็นสีเขียวอ่อนเข้มจัดไปจนซีดจาง ถนนกว้างพาดผ่านจากประตูใหญ่ที่รั้วบ้านวกเข้ามาที่หน้าบันไดใหญ่ที่ถูกบังไว้ด้วยอ่างน้ำพุเล็ก ๆ ดูน่ารัก ด้านหลังของบ้านเป็นทิวแถวมะพร้าวที่ปลูกเรียงกันเป็นฉากหลัง ด้านหน้าของบ้านที่เลยแนวรั้วเตี้ย ๆ ออกไปเป็นชายหาดที่มีทรายละเอียดสีทองขนานไปกับแนวชายฝั่ง
“บ้านหลังนี้เราสืบมาจนพบและได้ถ่ายรูปมาได้ เป็นบ้านที่ตั้งอยู่ที่จังหวัดบางแสน ซึ่งมันหาได้ไกลจากเกาะวิเศษของเราเท่าไรเลย น่าจะเป็นสถานที่ที่เราจะเข้าไปล้วงความลับจากที่นั่น” หลวงโอสถสภาเอ่ยขึ้นเบา ๆ
“ถ้าอย่างนั้นเราก็สามารถเข้าไปในบ้านหลังนั้นได้สิครับ” นายพัชราภรณ์เสนอความเห็น
“ใช่ครับ แต่น่าจะเป็นการยาก เพราะอาจมีการวางกำลังไว้แน่นหนามาก ที่สำคัญก็คือเราไม่อาจจะรู้ได้ว่าคนที่เดินผ่านไปมารอบ ๆ นอกรั้วบ้านนั้นเป็นพวกของคณะปฏิวัติบ้างหรือไม่”
หลวงโอสถสภาถอนหายใจยาวแล้วหยิบยาอมโบตันแกะเข้าปาก เจ้าคุณปัจจนึก ฯ สังเกตุว่าวันนี้เป็นห่อที่ 3 แล้วที่หลวงโอสถสภาอมยาอมโบตันเข้าไป เมื่อคิดว่าเป็นซองที่สามแล้วเจ้าคุณของเราก็เบ้ปากทำหน้าผะอืดผะอม
“มันน่าจะมีอะไรที่สำคัญอยู่ในบ้านลับหลังนี้บ้างนะครับ” นายแพทย์หนุ่มกล่าว
หลวงโอสถสภาพยักหน้าช้า ๆ
“ผมก็ว่าน่าจะมีนะครับ อ้อ รูปต่อไปครับ อันนี้เป็นคนที่อยู่ในบ้านนี้ครับ”
หลวงโอสถสภาหยิบรูปที่สองออกมาคณะพรรคถึงกับทำหน้าเหมือนโดนผีหลอกกลางวันร้องลั่นขึ้น
“เหวอ เอิ๊ว”
หลวงโอสถสภาทำหน้าเหรอหรามองคณะพรรคที่แตกกระจายออกไปคนละทิศละทาง
“ปะ ปะ เป็น อะ อะ อะไร กันครับ ตกใจอะไรกัน”
อาเสี่ยหัวเราะแหะ ๆ
“คุณหลวงครับ ไหงบรรดาเมีย ๆ ของพวกผมมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไรครับ”
“เมีย” หลวงโอสถสภาทวนคำ
“ใช่ครับผู้หญิงที่อยู่ในรูปนั่นน่ะ คือบรรดาเมีย ๆ ของพวกไอ้ลิง 4 ตัวนี่ทั้งนั้นเลยครับ”
เจ้าคุณปัจจนึก ฯ หัวเราะเหะหะอย่างขัน ๆ หลวงโอสถสภาทำตาโต
“จริงหรือครับนี่ ทำไมมันช่างบังเอิญกันขนาดนี้”
นายจอมทะเล้นหยิบรูปขึ้นมาดู
“นึกว่าจะมีแต่พวกผมเท่านั้น นี่เมีย ๆ ผมก็มาด้วยหรือนี่”
“หามิได้ครับคุณนิกร นี่คือบรรดาเมียลับของจอมพลแห้วทั้ง 4 คนครับ”
คณะพรรคร้องฮ้าขึ้นพร้อมกัน
“โอ๊ยโย่เมียตู อยู่โลกนู้นเป็นนางเสือ อยู่โลกนี้เป็นเมียน้อยอ้ายแห้ว โธ่เอ๊ย” อาเสี่ยส่ายหน้าไปมา
หลวงโอสภายิ้มอย่างขัน ๆ เขาไม่อยากเชื่อว่าความบังเอิญอย่างนี้จะเกิดขึ้นได้ เจ้าคุณปัจจนึก ฯ เอ่ยอย่างเป็นงานเป็นการ
“แล้วเราจะทำอย่างไรต่อไปครับคุณหลวง”
“เห็นที่ผมจะต้องขอความกรุณาจากท่านทั้งหลายในการที่จะเข้าไปในบ้านหลังนี้ เพราะท่านเท่านั้นที่จะสามารถเข้าไปได้โดยที่ไม่มีใครสงสัย” หลวงโอสถสภาหันมาทางเจ้าแห้ว
“ … ท่านจอมพลแห้วคนนี้แหละครับที่จะช่วยเราได้ … ”
เจ้าแห้วทำตาโต ชี้นิ้วมือเข้าหาตัวเอง หลวงโอสถสภาพยักหน้า เจ้าแห้วเรอเอิ๊กก่อนจะเป็นลมสิ้นสติสมประดี