- สามเกลอรีมิกซ์ - ตอน สามเกลอกู้กรุง (ทหารเสือพระนเรศวร) -

ดร.ดิเรก ณรงค์ฤทธิ์ กำลังเดินวนไปมารอบ ๆ หลอดแก้วขนาดมหึมา ด้านบนของหลอดแก้วนั้นเชื่อมต่อด้วยสายไฟขนาดใหญ่ที่โยงไปยังผนังห้องอีกด้านหนึ่ง ที่ผนังห้องนั้นเป็นแผงควบคุมอะไรสักอย่าง แสงไฟจากหลอดไฟเล็ก ๆ นับร้อยหลอดหลากสีดูละลานตาไปหมด นายแพทย์หนุ่มคาบไปป์พ่นควันโขมงขมวดคิ้วนิ่วหน้าอย่างใช้ความคิด

"ฮ้าว......" นิกรหาวเสียงลั่นห้อง
"เมื่อไหร่เอ็งจะบอกสักทีวะไอ้หมอ ว่าไอ้ประดิษฐกรรมชิ้นใหม่ของเอ็งนี่มันคืออะไร ข้าเห็นเอ็งเดินไปเดินมาเป็นชั่วโมงแล้วนะ จะบอกก็บอกเสียทีเถิดพ่อคุณ หิวข้าวแล้ว เสียเวลากินข้าวหมด" นายการุณวงศ์ส่ายหน้าทำปากจิ๊กจั๊ก
นายแพทย์หนุ่มหันมายิ้มให้กับเพื่อนพร้อมกับส่ายหัวเล็กน้อย
"เว็ท"
"อ้าว" อาเสี่ยกิมหงวนร้องลั่นห้องทดลองพลางชี้นิ้วไปที่หลอดแก้วมหึมา
"นี่เอ็งสร้างเว็จขี้ดอกหรือไอ้หมอ ตายห่า เป็นกระจกใสอย่างนี้ใครเขาจะกล้าเข้าไปล่ะโว้ย"

คราวนี้นายแพทย์หนุ่มส่ายหัวหนักเข้าไปอีก

"เว็ท อะ มินิตโว้ย ไม่ใช่เว็จขี้"
"เอ๊า" ไอ้หนุ่มมือกาวร้องสวนขึ้น
"ก็ถามว่าเอ็งสร้างอะไร เอ็งก็บอกว่าเว็จ ไอ้เสี่ยก็นึกว่เว็จขี้น่ะสิ ใสๆอย่างนี้พระท่านไม่กล้าเข้าหรอก อาบัติกันตาย"

- - - ผมวางหัวเรื่องเอาไว้แล้วนะครับ โครงเรื่องก็คือ ดร.ดิเรก สร้างเครื่องย้อนเวลาพาสามเกลอ เจ้าคุณปัจจนึกและเจ้าแห้วย้อนเวลาไปในปี พ.ศ.2112 หลังกรุงศรีอยุธยาแตก ครั้งที่ 1 แล้วไปร่วมกับพระนเรศวรกู้กรุงศรี ใครมีฝีมือช่วยแต่งต่อหน่อยครับ - - -

- สามเกลอรีมิกซ์ - ตอน สามเกลอกู้กรุง (ทหารเสือพระนเรศวร) -
- 1 -

ดร.ดิเรก ณรงค์ฤทธิ์ กำลังเดินวนไปมารอบ ๆ หลอดแก้วขนาดมหึมา ด้านบนของหลอดแก้วนั้นเชื่อมต่อด้วยสายไฟขนาดใหญ่ที่โยงไปยังผนังห้องอีกด้านหนึ่ง ที่ผนังห้องนั้นเป็นแผงควบคุมอะไรสักอย่าง แสงไฟจากหลอดไฟเล็ก ๆ นับร้อยหลอดหลากสีดูละลานตาไปหมด นายแพทย์หนุ่มคาบไปป์พ่นควันโขมงขมวดคิ้วนิ่วหน้าอย่างใช้ความคิด

"ฮ้าว......" นิกรหาวเสียงลั่นห้อง
"เมื่อไหร่เอ็งจะบอกสักทีวะไอ้หมอ ว่าไอ้ประดิษฐกรรมชิ้นใหม่ของเอ็งนี่มันคืออะไร ข้าเห็นเอ็งเดินไปเดินมาเป็นชั่วโมงแล้วนะ จะบอกก็บอกเสียทีเถิดพ่อคุณ หิวข้าวแล้ว เสียเวลากินข้าวหมด" นายการุณวงศ์ส่ายหน้าทำปากจิ๊กจั๊ก
นายแพทย์หนุ่มหันมายิ้มให้กับเพื่อนพร้อมกับส่ายหัวเล็กน้อย
"เว็ท"
"อ้าว" อาเสี่ยกิมหงวนร้องลั่นห้องทดลองพลางชี้นิ้วไปที่หลอดแก้วมหึมา
"นี่เอ็งสร้างเว็จขี้ดอกหรือไอ้หมอ ตายห่า เป็นกระจกใสอย่างนี้ใครเขาจะกล้าเข้าไปล่ะโว้ย"

คราวนี้นายแพทย์หนุ่มส่ายหัวหนักเข้าไปอีก

"เว็ท อะ มินิตโว้ย ไม่ใช่เว็จขี้"
"เอ๊า" ไอ้หนุ่มมือกาวร้องสวนขึ้น
"ก็ถามว่าเอ็งสร้างอะไร เอ็งก็บอกว่าเว็จ ไอ้เสี่ยก็นึกว่าเว็จขี้น่ะสิ ใสๆอย่างนี้พระท่านไม่กล้าเข้าหรอก อาบัติกันตาย"
"พวกเจ้านี่ละคอยชักใบให้เรือเสียอยู่เรื่อย" เจ้าคุณปัจจนึก ฯ เอ่ยขึ้นมาอย่างปราม ๆ ก่อนที่จะหันไปหาลูกเขยคนเล็ก
"แล้วในเมื่อมันไม่ใช่เว็จ ... ง่า ... มันเป็นอะไรกันแน่ล่ะไอ้ใส ๆ นี่"
นิกรกระซิบกระซาบข้างหูอาเสี่ย ทำให้อาเสี่ยหัวเราะก๊าก
"อะไรอีกล่ะไอ้ลิงสองตัวนี่ จู่ ๆ ก็หัวเราะขึ้นมา" ท่านเจ้าคุณหันมาดุ
"อ้ายกรครับคุณอา มันกระซิบบอกว่าไอ้ใส ๆ ก็หัวคุณอาไงล่ะครับ"
เจ้าคุณปัจจนึก ฯ ทำคอย่นก่อนจะกระโดดสุดตัววิ่งไล่นิกร กระดิ่งทองเห็นดังนั้นก็แจ้นหนีไปรอบ ๆ ห้องทดลอง นายแพทย์ดิเรกตาเหลือกรีบร้องห้าม
"เฮ้ อย่าวิ่งไล่กันในห้องสิครับ ปู้โธ่ ประเดี๋ยวเครื่องไม้เครื่องมือก็ฉิบหายหมดเท่านั้น คุณพ่อก็เล่นเป็นเด็กไปได้"
เจ้าคุณปัจจนึกยืนหอบแฮ่ก ๆ
"ก็อ้ายเวรนี่มันล้อข้าก่อนนี่หว่า"
นิกรร้องเสียงหลง
"เอ๊อ ผมเปล่านะครับคุณพ่อ โธ่ ให้ฟ้าผ่าหมาสิเอ้า ผมไม่ได้พูดอะไรเลย แค่เป่าลมใส่หูอ้ายเสี่ย อ้ายเสี่ยมันจั๊กกะจี้มันก็หัวเราะ คุณพ่อหันมาว่ามันมันก็เลยแกล้งยุส่งไปเลย ผมไม่ได้พูดสักคำ"
เจ้าคุณปัจจนึก ฯ หันไปหาเสี่ยหงวน
"จริงหรือวะอ้ายเสี่ย"
อาเสี่ยอมยิ้มแก้มตุ่ยก่อนที่จะพูดหน้าตาเฉย
"จริงครับ"
คราวนี้เจ้าคุณปัจจนึกโกรธจนหนวดกระดิก ท่านชี้นิ้วไปที่อาเสี่ย
"มึง ตาย"
เกมการวิ่งไล่กวดครั้งใหม่ครั้งใหม่ระหว่างเจ้าคุณปัจจนึก ฯ กับเสี่ยหงวนก็เริ่มขึ้น เสี่ยหงวนถึงแม้ว่าจะตัวสูงเก้งก้างแต่ก็รวดเร็วกว่า เขากระโจนพรวดเดียวถึงหน้าประตูแล้วเผ่นแผล็วออกไปอย่างรวดเร็ว ท่านเจ้าคุณก็ไม่ลดละวิ่งไล่ตามพร้อมกับส่งเสียงด่าลั่นบ้าน
นายพัชราภรณ์ยิ้มก่อนจะละสายตามามองนายแพทย์หนุ่ม
"แล้วตกลงว่าไอ้เครื่องนี้ของแกมันคืออะไรกัน"
นายณรงค์ฤทธิ์ดึงไปป์ออกจากปากแล้วยืนยืดตัวทำท่าผึ่งผายโอ่อ่า
"ท่ามากชิบหาย" นิกรบ่นออกมาเบา ๆ
"อ๊ะ ตามธรรมเนียมการแสดงผลงานต่าง ๆ เจ้าของผลงานก็ต้องท่ามากอย่างนี้แหละ นี่ดีนะที่ข้าไม่ใช่ศิลปินนักวาดภาพนามอุโฆษไม่งั้นหละอ้ายกรเอ๋ย ข้าจะอธิบายให้เอ็งต้องอ้าปากหวอเลย"
"อ้าปากตื่นตะลึงในความวิเศษของประดิษฐกรรมงั้นรึ"
"เปล่า" นายแพทย์หนุ่มปฏิเสธ
"อ้าปากหวอเพราะไม่รู้เรื่องต่างหาก"
"เอาเถอะเอาเถอะ บอกมาเถิดอย่าชักช้าเลย นี่นายปิ๋วแกก็กินหน้ากระดาษท่านผู้อ่านมาหลายหน้าแล้ว ยังไม่เรื่องอะไรเลย" ไอ้หนุ่มรูปงามเร่งให้นายแพทย์หนุ่มบอก
ยังไม่ทันที่นายแพทย์หนุ่มจะพูดอะไรเสี่ยหงวนก็วิ่งหัวเราะกิ๊กกั๊กเข้ามาในห้องทดลอง
"วู้ แน่จริงก็ตามให้ทันสิครับคุณอา วู้ปี้ ไม่รู้จักนักวิ่งลมกรดแชมป์กระทรวงศึกษาธิการเสียแล้ว"
เจ้าคุณปัจจนึก ฯ ค่อย ๆ คลานเข้าประตูห้องเข้ามา หัวล้านของท่านสีแดงก่ำ เจ้าแห้วเดินเข้าไปประคองท่านเข้ามาในห้อง
"รับประทาน มานั่งที่เก้าอี้นี่เถอะครับ ดูสิครับ หอบเป็นหมาหอบแดดเลย"
ท่านเจ้าคุณสะดุ้งเฮือก เอ่ยปากด่าเจ้าแห้วแบบไม่มีเสียง
เจ้าแห้วยิ้มรับ
"สาธุ สมพรปากเถิดครับที่ท่านอวยพรให้ผมรวย"
ท่านเจ้าคุณค้อนควับ
"ผมเป็นกำลังจะบอกกับทุกท่านผู้มีเกียรติในที่นี้ทุกท่าน"
เจ้าแห้วยืดอกทำท่าภาคิภูมิ
"เป็นยกเว้นเอ็งอ้ายแห้ว เพราะเอ็งมันขี้ข้าวันยังค่ำ"
เจ้าแห้วเหี่ยววูบลงในทันที ทำปากขมุบขมิบ ดร.ดิเรก หัวเราะเบา ๆ
"เปล่าหรอกน่าเจ้าแห้ว จัสท์คิดดิ้งน่ะ พูดเล่น ๆ น่ะ เจ้าน่ะมันข้าเก่าเต่าเลี้ยง พวกเราเป็นไม่เคยเห็นเจ้าเป็นขี้ข้าสักนิด" เจ้าแห้วยิ้มแต้แล้วยืดอกขึ้นอีกครั้งฟังนายแพทย์หนุ่มพูดต่อ
"เครื่องนี้ก็คือเครื่องเดินทางไปในกาลเวลาหรือที่เรียกว่าไทม์แมชชีน"
"รับประทานแล้วเครื่องเก่าที่คุณหมอสร้างคราวก่อนไปอยู่เสียที่ไหนเล่าครับ"
จอมนักวิทยาศาสตร์ของเมืองไทยกล่าวกับเจ้าแห้ว
"ก็คือเครื่องนี้นั่นแหละ แต่ข้าปรับปรุงมันขึ้นมาใหม่ให้ดีกว่าเดิม"
ดร.หนุ่มขยับแว่นก่อนที่จะกล่าวตอ
"เมื่อวานนี้ ข้าพเจ้าได้ทดลองแล้วโดยไม่ได้บอกใคร โดยเดินทางไปยังกรุงเทพมหานครในปี 2545 ได้พบเห็นอะไรหลายอย่างที่น่าตื่นตะลึง"
นายแพทย์หนุ่มหยุดหายใจเข้าปอดลึก ๆ ชั่วครู่
"ปี 2545 พวกเราต่างก็หาชีวิตไม่หมดแล้ว คงเหลือแต่ลูกหลานของเรา แต่ที่สำคัญก็คือ ลูกหลานของเราในอนาคตต่างก็ยังรำลึกถึงพวกเราเสมอ ด้วยการสร้างสิ่งที่ระลึกเป็นอนุสรณ์ให้กับพวกเรานั่นคือ...เว็บ..."
เจ้าคุณปัจจนึก ฯ ทำคอย่นเป็นหนที่สอง
"ตายห่า ลูกหลานเราทำไมมันพิเรนอย่างนี้เล่า สร้างเว็จเป็นอนุสรณ์เพื่อรำลึกถึงพวกเรา"
ดร.ณรงค์ฤทธิ์ทำตาปริบ ๆ
"โอ๊ะ โน โน ม่ายช่ายครับคุณพ่อ คุรพ่อหูแชแหมเสียแล้วครับ เว็บ ครับ ไม่ใช่เว็จอย่างที่คุณพ่อเข้าใจ"
"เรอะ ใครจะไปฟังออกวะเว็บแว๊บเนี่ย งั้นไอ้ที่เจ้าว่านี่มันเป็นยังไงล่ะ"
นายแพทย์หนุ่มอธิบายอย่างช้า ๆ
"มันเป็นการติดต่อสื่อสารชนิดใหม่ครับคุณพ่อ เป็นเหมือนห้องสมุดขนาดใหญ่ที่รวบรวมเอาข้อมูลต่าง ๆ ทั่วโลกมารวมเอาไว้ในเครื่องสมองกลที่เรียกกันว่าคอมพิวเตอร์ แต่ละบ้านก็จะมีเจ้าเครื่องนี้ในบ้านมันมีหน้าจอเหมือนโทรทัศน์แต่เป็นภาพสี แล้วก็มีแป้นพิมพ์เหมือนเครื่องพิมพ์ดีด อยากรู้เรื่องอะไรก็พิมพ์หาเอา แพล็บเดียวเท่านั้นเอง"
นายการุณวงศ์เอ่ยแทรกเบา ๆ
"แพล็บหรือแผล็บ"
เจ้าคุณปัจจนึก ฯ หันขวับมาทันที
"ชะอ้ายนี่วอนซะแล้ว อย่าแหย่เสือหลับนะโว้ยขอร้อง"
"ขอร้องเหรอครับ เอาเลยครับ กำลังอยากฟังเพลงอยู่พอดี"
ท่านเจ้าคุณเงื้อเท้า แต่นายจอมทะเล้นเตรียมตัวอยู่แล้วจึงกระโดดให้พ้นรัศมีเท้าได้ทันท่วงที นายแพทย์หนุ่มยกมือเท้าเอวส่ายหน้าด้วยความอิดหนาระอาใจ
"เฮ้ จะฟังหรือไม่ฟัง แล้วกัน ปู้โธ่"
นายพัชราภรณ์โบกมือเป็นเชิงให้เพื่อนรักพูดต่อ
"แผล็บ ... เอ้ย ... แพล็บเดียวเท่านั้น เนื้อหาข้อมูลรูปภาพต่าง ๆ ที่ต้องการก็ปรากฏมาบนหน้าจอ ไอ้เจ้าวิทยาการแขนงนี้มีประสิทธิภาพมาก แต่น่าเสียดายที่บางคนเอาแต่หารูปโป๊มาดูทั้งวัน โดยเฉพาะพวกเหลน ๆ ของพวกเรา เชื้อมันไม่ทิ้งแถวเลย"
อาเสี่ยยกมือตรงขึ้นเหนือศรีษะ
"เหลนอ้ายกรใช่ไหมฮับคุณคู"
นายแพทย์หนุ่มส่ายหน้า
"เปล่าเลย แต่เป็นเหลนของแกต่างหากอ้ายเสี่ย"
เสียงหัวเราะครืนดังขึ้นมาในห้องทดลอง
"ดังนั้น ข้าพเจ้าคิดว่าภายในอาทิตย์นี้ พวกเราทั้งหมดจะย้อนอดีตกันบ้าง ไปให้ไกลกว่าคราวก่อนอีก"
"เจ้าจะไปไหนล่ะ" ท่านเจ้าคุณเอ่ยถามอย่างเป็นงานเป็นการ
"กรุงศรีอยุธยา ปี พศ.2112 ครับ"
"เอ๊ะ นั่นเป็นปีที่กรุงแตกมิใช่หรืออ้ายหมอ" นายพัชราภรณ์เอ่ยถามขึ้น
"ถูกต้อง เราอาจจะได้ไปแก้ไขสถานการณ์บางอย่างให้ดีขึ้น"
การประชุมลับในห้องทดลองเริ่มต้นขึ้น คณะพรรคแต่งตั้งให้เจ้าคุณปัจจนึก ฯ เป็นหัวหน้าคณะเดินทางและนายพัชราภรณ์เป็นรองหัวหน้า ดิเรกย้ำให้ทุกคนนำสิ่งของต่าง ๆ ไปเท่าที่จำเป็น ให้เจ้าแห้วไปซื้อหาชุดชาวบ้านแบบบ้านนอกมาเตรียมไว้เพื่อนำไปเปลี่ยน นิกรรับอาสาจัดเสบียงอาหาร ส่วนอาเสี่ยมีหน้าที่เตรียมทองแท่งเอาติดตัวไปด้วย เพราะว่าในยามสงครามทองเท่านั้นที่มีค่า คณะเดินทางตกลงกันว่าจะเดินทางข้ามกาลเวลาในอีก 3 วันข้างหน้า

ถ้าไทม์แมชชีนทำงานผิดพลาด เกิดมาในปี 2545 จะกลายเป็น สามเกลอเจอเว็จ อ๊ะ.. สามเกลอเจอเว็บมาสเตอร์ รึเปล่าก๊าบบ