สมมุติว่าพวกเราช่วยกันแต่งเรื่อง3เกลอ โดยตั้งชื่อเรื่องกันเองแล้วว่ากันคนละประโยค 2ประโยคหรือย่อหน้า ลองนึกดูแล้ว คงสนุกดีนะครับ เอาไว้อ่าน+แต่งแก้กลุ้ม เพราะเราไม่มีแบงค์ไว้ฉีกเล่น แถมหากพิมพ์ขาย ก็ขายได้ดีเป็นเทน้ำเทท่า รับประทานรับทรัพย์อื้อเลย 555 อาจต้องพิมพ์ครั้งที่ 2 3 4 5 สมมุติว่าแต่งกัน 50 คน โดนเชิญไปออกโทรทัศน์ เล่นเกมโชว์ เอ๊ะ ชักฝันมากไปแฮ่ๆ

อีกนิดครับ พอดีไปเจอเวบโปลิศครับ มีอะไรที่ดีคิดว่าพวกเราบางท่านอาจได้ประโยชน์ครับ เช่นวิธีการป้องกันรถหาย แจ้งเวบห่วยๆให้โปลิศรู้ ที่นี่ครับhttp://www.police.go.th/car/lost_car.html

ความคิดของคุณเชิด คล้ายกับชมรมคนอ่านเพชรพระอุมา เลยเขาช่วยกันแต่งเพรชพระอุมา ภาคพิสดาร ออกมา ก็บ้าดีนะ เป็นรุ่นลูก หาอ่านได้ในเวปของคนอ่านเพชรพระอุมานะ(ดูใน SANOOK ก็ได้)

- สามเกลอรีมิกซ์ - ตอน สามเกลอกู้กรุง (ทหารเสือพระนเรศวร) -

ดร.ดิเรก ณรงค์ฤทธิ์ กำลังเดินวนไปมารอบ ๆ หลอดแก้วขนาดมหึมา ด้านบนของหลอดแก้วนั้นเชื่อมต่อด้วยสายไฟขนาดใหญ่ที่โยงไปยังผนังห้องอีกด้านหนึ่ง ที่ผนังห้องนั้นเป็นแผงควบคุมอะไรสักอย่าง แสงไฟจากหลอดไฟเล็ก ๆ นับร้อยหลอดหลากสีดูละลานตาไปหมด นายแพทย์หนุ่มคาบไปป์พ่นควันโขมงขมวดคิ้วนิ่วหน้าอย่างใช้ความคิด

"ฮ้าว......" นิกรหาวเสียงลั่นห้อง
"เมื่อไหร่เอ็งจะบอกสักทีวะไอ้หมอ ว่าไอ้ประดิษฐกรรมชิ้นใหม่ของเอ็งนี่มันคืออะไร ข้าเห็นเอ็งเดินไปเดินมาเป็นชั่วโมงแล้วนะ จะบอกก็บอกเสียทีเถิดพ่อคุณ หิวข้าวแล้ว เสียเวลากินข้าวหมด" นายการุณวงศ์ส่ายหน้าทำปากจิ๊กจั๊ก
นายแพทย์หนุ่มหันมายิ้มให้กับเพื่อนพร้อมกับส่ายหัวเล็กน้อย
"เว็ท"
"อ้าว" อาเสี่ยกิมหงวนร้องลั่นห้องทดลองพลางชี้นิ้วไปที่หลอดแก้วมหึมา
"นี่เอ็งสร้างเว็จขี้ดอกหรือไอ้หมอ ตายห่า เป็นกระจกใสอย่างนี้ใครเขาจะกล้าเข้าไปล่ะโว้ย"

คราวนี้นายแพทย์หนุ่มส่ายหัวหนักเข้าไปอีก

"เว็ท อะ มินิตโว้ย ไม่ใช่เว็จขี้"
"เอ๊า" ไอ้หนุ่มมือกาวร้องสวนขึ้น
"ก็ถามว่าเอ็งสร้างอะไร เอ็งก็บอกว่าเว็จ ไอ้เสี่ยก็นึกว่เว็จขี้น่ะสิ ใสๆอย่างนี้พระท่านไม่กล้าเข้าหรอก อาบัติกันตาย"

- - - ผมวางหัวเรื่องเอาไว้แล้วนะครับ โครงเรื่องก็คือ ดร.ดิเรก สร้างเครื่องย้อนเวลาพาสามเกลอ เจ้าคุณปัจจนึกและเจ้าแห้วย้อนเวลาไปในปี พ.ศ.2112 หลังกรุงศรีอยุธยาแตก ครั้งที่ 1 แล้วไปร่วมกับพระเรศวรกู้กรุงศรี ใครมีฝีมือช่วยแต่งต่อหน่อยครับ - - -

"พวกเทอน่ะ ไม่ได้รื่อง จะไปรู้เรื่องอะไร เฉยๆเถอะ"นายปัจจนึกกล่าวขึ้น
"เมื่อสมัยที่ท่านมหาราชา......."
พลเอื้อมมือมาปิดปากก่อนที่นายดิเหรกจะพูดต่อไป "อ้ายหมอ ไม่ต้องเล่าแล้ว เทอไปอยู่ที่อินเดีย ไม่ถึง 3 เดือน แต่มีเรื่องเล่ามากมาย " ว่าแล้วอ้ายเสือรูปหล่อ หันมาพะยักน่ากับนิกรว่า

ขณะที่ พล นิกร และกิมหงวนกำลังร้องเพลงตะเบงแข่งกัน
"หังเอย หัวล้านอร่ามแท้แลตะลึงได้เจอครั้งหนึ่งเหม็นสุดซึ้งสุดจะทน ...."
เจ้าคุณปัจจนึกพินาศผู้อัตคัดเส้นเกษาได้แอบมาหลังของอาเสี่ยกระชากผมจนหน้าหงายไปข้างหลัง พลทำคอย่นจะตะโกนก็ร้องไม่ออก
"ไอ้ลิงสามตัวแกกล้าดีอย่างไรมาล้อเลียนฉัน"
"ง่า ผมไม่มี ไม่มีเจตนาจะล้อท่านครับ" อาเสี่ยพูดแล้วหลับตาปี๋
"ป่ะป๋าทัวแต่ยุ่งกลับไอ้สามตัวนี่อยู่ได้ มากับผมที่ห้องทดลองเถอะ" ดร.ดิเรกเรียกท่านเจ้าคุณ
"ป๋าจะได้พบกับสิ่งมหัศจรรย์ที่คนนับล้านในโลกนี้อยากเจอะ"
"อ้ายด๊อกทีแรกข้าก็นึกว่าเองเป็นดี ที่ไหนได้พอกันกับอ้ายสามตัวนั่นเลย"
"ป๋าก็ผมกับอ้ายามตัวนั่นเป็นคณะพรรคกันแล้วน่ะคราบ"
เสียงดีงตึงตังจากห้องทดลอง
"เสียงอะไรอ้ายด๊อก"
"อ้อป๋ามันคือผลผลิตใหม่ของผม มันคือไดโนเสาร์"
"แล้วแกไปได้อ้ายไดโนเสาร์จากไหนว่ะ"
"ท่านมหาราชาจันทร์ศรีทราวานอาทิตย์เพื่อนผมส่งไข่มาให่ผม 6 ฟองผมกำลังหาอยู่ไม่รู้หายไปไหนฟองหนึ่ง"
"อ้วก ข้านึกว่าไข่บ้าอะไรทำไมมันใหญ่นักที่แท้ไข่เจ้าพวกจูลาสสิคพาร์คนั่นเอง" นิกรอ้วกขนานใหญ่แบบคายแก้ว
"รับประทานกระถนไหมครับ"
"ม่ายต้องข้ากลืนเข้าไปหมดแล้ว ก็ดีไข่ไดโดนเสาร์นี่ใครเพาะเลี้ยงตัวไดโนเสาร์แล้วให้มันไข่ได้วันละฟองเหมือนเป็ดไก่ ประชากรที่ขาดอาหารในเมืองไทยจะได้หมดไป ไข่ใบเดียวเจียวให้กินได้พร้อมกันทั้งหมู่บ้าน"
"นี่แหละอเดียของกันแหละกร เอ๋ย ว่าแต่อ้ายเสียแกจะร่วมโครงการกับกันไหม"
"โครงการอะไรว่ะ อ้ายด็อก" อาเสี่ยขยับหน้าเข้ามาใกล้
"อ้อ โครงการเพาะไดโนเสาร์เพื่อเอาไข่ไปขายน่ะ แต่โครงการนี้กันประมาณว่าเราต้องใช้เงินไม่น้อยกว่า 2 ล้านบาท" ดร.ดิเรกพูดเสียงกระซิบ
แต่ท่านเจ้าคุณผู้ซึ่งมรเกษาประดุจลูกมะอึกทั้ง 2 พร้อมใจกันยกเท้ากระแทกเข้าที่ก้นของดร.ดิเรก
ดร.ดิเรกนั้นเตรียมพร้อมอยู่เมื่อเห็นภัยเข้าใกล้ตัวจึงย่อตัวแล้วกระโดดหนี เท้าของท่านเจ้าคุณทั้ง 2 จึงประสานกันเองดังพลั๊ก