เขียนไว้บนผืนทราย...เป็นเรื่องที่ให้แง่คิดที่ดีมาก...
เรื่องเล่าว่า...มีคน 2 คนเป็นเพื่อนกัน...ต่างร่วมเดินทางไปในทะเลทราย...
ระหว่างทาง...เกิดโต้เถียงขัดแย้ง ไม่เข้าใจกัน
เพื่อนคนหนึ่ง...พลั้งลงมือ...ตบหน้าอีกฝ่าย
คนถูกทำร้าย...เจ็บปวด...แต่ไม่เอ่ยวาจา...กลับเขียนลงบนผืนทรายว่า
"วันนี้...ฉันถูกเพื่อนรักตบหน้า"
พวกเขายังคงเดินทางต่อ...กระทั่งถึงแหล่งน้ำ
พวกเขาตัดสินใจอาบน้ำ...ชำระกาย...พลันคนที่ถูกตบหน้ากลับจมน้ำ...
เพื่อนอีกคนไม่รั้งรอ...เข้าช่วยชีวิต
คนรอดตาย...ยังคงไม่เอ่ยวาจา...กลับสลักลงไปบนหินใหญ่...
"วันนี้...เพื่อนรักช่วยชีวิตฉันไว้"
อีกคนไม่เข้าใจ...ถามว่า...
"เมื่อถูกฉันตบหน้า...เธอเขียนลงทราย...แล้วทำไมเมื่อครู่...ต้องสลักบนหิน"
อีกคนยิ้มพราย...กล่าวตอบ
"เมื่อถูกเพื่อนรักทำร้าย...เราควรเขียนมันไว้บนทราย
ซึ่งสายลมแห่งการให้อภัย...จะทำหน้าที่พัดผ่าน...ลบล้างไม่เหลือ
แต่เมื่อมีสิ่งที่ดีมากมาย...บังเกิด
เราควรสลักไว้บนก้อนหินแห่งความทรงจำในหัวใจ...ซึ่งจะไม่มีสายลมแรงเพียงใด... ลบล้างทำลาย...."

อืมร์ค่ะ เห็นด้วยให้แง่คิดดีจริงๆค่ะ

good

เสนอครับ ถ้าสำนวนข้างต้น หรือหลาย ๆ กระทู้ที่ทำในนามคุณเจี๊ยบ เป็นคนเขียนเอง ขอแนะนำให้ทำอาชีพนักเขียน(ซึ่งอาจจะเป็นอยู่แล้ว) แต่ถ้าอ่านเจอมาและสามารถเก็บเอามาถ่ายทอด เพื่อสร้างกำลังใจ หรืออะไรก็แล้วแต่ แนะนำให้เป็นครูนะจ๊ะ เพราะบ้านเราขาดครูแนะนำที่ดี

ขอบคุณค่ะ แต่อ่านเจอแล้วก็คัดเลือกเอาแต่เรื่องที่คิดว่าดีนำมาเสนอให้เพื่อนสมาชิกได้อ่านค่ะ
จะให้เป็นครูคงจะไม่ไหวมั้งคะ ใจร้อนและขี้โมโหมาก กลัวจะไปตีลูกเขาค่ะ

รักวัวให้ผูก รักลูกให้ตี ถึงโรงเรียนเลิกตี แต่ที่บ้านผมนี่ยังมีไม้เรียว เราตีด้วยความรัก ไม่ได้ตีด้วยความโกรธ

ผมว่าถ้าตกอยู่กลางทะเลทรายเราควรหาจังหวะกำจัดอีกคนเพื่อชิงเสบียงคับ

ไม่ทันซะแล้วครับ เพราะผมเตรียมจะกำจัดคุณอยู่แล้ว

ง่า.......บังเอิญที่เพื่อนรักของป๋มเองที่นอกจากจะ"ทำร้าย" แล้วเค้ายัง "สลักไว้บนก้อนหินแห่งความทรงจำในหัวใจ(ป๋ม)...ซึ่งจะไม่มีสายลมแรงเพียงใด... ลบล้างทำลาย...." ด้วยตัวเค้าเอง.......อ่ะดิฮับ

นานๆ เข้ามาเยี่ยมเยียนกันที
เจอข้อความดีๆ ได้อ่าน

..ดีจังนะคะ

อ่านแล้วทำให้ได้คิดอะไรบางสิ่งที่เคยเกิดกับตัวเองมา ทำให้สบายใจขึ้นเยอะ

ซึ้งค่ะ เป็นอันซึ้ง