ครั้งหนึ่งพระภิกษุทันซันและไอกิโด ร่วมเดินทางไปตามถนนซึ่งเป็นโคลนตมสายหนึ่ง

ขณะนั้นฝนกำลังตกหนักจึงทำให้มีน้ำเจิ่งไปทั่วถนน เมื่อทั้งสององค์เดินมาถึงหัวโค้งถนน ก็พบหญิงสาวสวยคนหนึ่งแต่งกายด้วยเสื้อกิโมโนไหมที่มีสายคาดเป็นแพรเนื้อดี เธอไม่อาจเดินข้ามห้วงน้ำที่กำลังเจิ่งถนนตอนนั้นได้ (เพราะเกรงเสื้ออันสวยงามของเธอจะเปียกเปื้อน)

ทันใดนั้นพระภิกษุทันซันได้เดินเข้าไปหาหญิงสาวผู้นั้นและกล่าวว่า "มานี่ซิเธอ ฉันจะช่วย" ว่าแล้วก็อุ้มหญิงสาวนั้นบุกข้ามห้วงน้ำนั่นไป

พระภิกษุเอกิโด ได้มองดูการกระทำของเพื่อนร่วมทางอย่างเงียบๆ และมิได้ปริปากพูดอะไรขึ้นอีกเลย ทั้งสองรูปเดินทางต่อไปจนค่ำ และเข้าอาศัยพักอยู่ในวัดแห่งหนึ่ง เมื่อต่างองค์ได้จัดที่ทางเรียบบร้อยแล้ว เอกิโดจึงได้กล่าวขึ้น ด้วยอดรนทนไม่ได้อีกต่อไปว่า
"นี่แน่ะท่าน ในฐานะที่เราเป็นสมณะ ไม่ควรบังอาจเข้าไปใกล้สตรี โดยเฉพาะอย่างยิ่งสตรีที่สาวและสวย เพราะมันเป็นอันตรายต่อพรหมจรรย์อย่างร้ายกาจ เมื่อกลางวันนี้ทำไมท่านจึงเข้าไปอุ้มหญิงสาวผู้นั้น"



"...ผมวางเธอไว้ที่นั่นตั้งแต่กลางวันนั้นแล้ว" พระภิกษุทันซํนตอบ


"ท่านยังอุ้มเธออยู่อีกหรือ"

แหะๆๆๆขอสารภาพ....อะค่ะว่าอ่านแล้วยังไม่แน่ใจว่าเข้าใจถูกอะเป่า ช่วยอธิบายหน่อยสิเจ้าค่ะ แหะๆๆ

ก็ทันซันอุ้มโดยไม่ได้คิดอะไรคือจิตแกบริสุทธิ์อยู่แล้ว แต่เอกิโดะแกไม่ยอมปล่อยวางไงครับ ผมว่ามีคนอย่างเอกิโดะเยอะนะ

ขอบคุณสำหรับข้อคิดที่ดี

อ้อ....ขอบคุณค่ะ

เป็นนิทานที่สอนให้เรารู้ว่าสิ่งที่คนเราทำนั้นขอให้มีเจตนาที่บริสุทธิ์การกระทำนั้นก็ไม่ผิดค่ะ หรือที่ว่าผู้ไม่รู้คือไม่ผิดน่ะค่ะ แต่ถ้าเรายังยึดถือแบบผิด ๆ อยู่ก็แบกเอาไว้ในใจตัวเองตลอดเวลา คือสอนให้ปล่อยวางบ้างน่ะ ถูกเปล่าคะเนี่ย

ขอเสริมด้วย ที่พระพุทธองค์ ทรงบัญญัติเรื่องที่เกี่ยวกับมาตุคาม(ผู้หญิง) ก็เพื่อหลีกเลี่ยงข้อครหา และกิเสลที่จะเกิดขึ้นกับพระสงฆ์