แม่ (คุณยังจำคนๆนี้ได้หรือเปล่า)
เมื่อคุณกำเนิดมาในโลกนี้ เธออุ้มคุณไว้ในอ้อมอก
คุณขอบคุณเธอโดยการร้องไห้

เมื่อคุณอายุ 1 ขวบ เธอป้อนข้าวและอาบน้ำให้คุณ
คุณขอบคุณเธอโดยการงอแงทั้งคืนวัน

เมื่อคุณอายุ 2 ขวบ เธอสอนคุณเดิน
คุณขอบคุณเธอด้วยการวิ่งหนีเมื่อเธอเรียกหา

เมื่อคุณอายุ 3 ขวบ เธอทำอาหารทุกอย่างให้คุณด้วยความรัก

คุณขอบคุณเธอด้วยการโยนจานลงพื้น

เมื่อคุณอายุ 4 ขวบ เธอให้ดินสอสีคุณ
คุณขอบคุณเธอด้วยการระบายสีบนโต๊ะอาหาร

เมื่อคุณอายุ 5 ขวบ เธอแต่งชุดเก่งให้คุณเพื่อไปเที่ยว
คุณขอบคุณเธอด้วยการทำชุดเก่งนั้นเปื้อนโคลนเลอะเทอะ

เมื่อคุณอายุ 6 ขวบ เธอเดินไปส่งคุณไปโรงเรียน
คุณขอบคุณเธอด้วยการกรีดร้องว่า "ไม่ไป!!!"

เมื่อคุณอายุได้ 7 ขวบ เธอซื้อบอลให้คุณ
คุณขอบคุณเธอด้วยการไปทำหน้าต่างของเพื่อนบ้านแตก

เมื่อคุณอายุได้ 8 ขวบ เธอซื้อไอศกรีมให้คุณ
คุณขอบคุณเธอด้วยการทำมันหกเลอะเทอะไปทั่ว

เมื่อคุณอายุได้ 9 ขวบ เธอสอนเปียโนให้คุณ
คุณขอบคุณเธอด้วยการไม่เคยแม้แต่จะซ้อม

เมื่อคุณอายุ 10 ขวบ เธอขับรถไปส่งคุณทั้งวัน
ตั้งแต่สนามบอล, โรงยิม,
ยันงานเลี้ยงวันเกิดของเพื่อนแต่ละคน
คุณขอบคุณเธอด้วยการกระโดดออกนอกรถ
โดยไม่แม้แต่จะหันกลับมามอง

เมื่อคุณอายุ 11 ขวบ เธอพาคุณและเพื่อนคุณไปดูหนัง
คุณขอบคุณเธอด้วยการขอนั่งที่นั่งคนละแถว

เมื่อคุณอายุ 12 ขวบ เธอเตือนคุณอย่าดูทีวี
คุณขอบคุณเธอด้วยการรอเธอออกไปก่อน แล้วดูต่อ

เมื่อคุณอายุ 13 เธอแนะให้คุณตัดผมให้มันดูดี
คุณขอบคุณเธอด้วยการบอกว่าเธอไม่มีรสนิยมเอาเสียเลย

เมื่อคุณอายุ 14
เธอจ่ายค่าซัมเมอร์แคมป์หนึ่งเดือนให้คุณ
คุณขอบคุณเธอด้วยการไม่ได้เขียนจดหมายมาหาเลยสักฉบับนึง

เมื่อคุณอายุ 15 เธอกลับบ้านหลังเลิกงาน
อยากได้กอดสักครั้ง
คุณขอบคุณเธอด้วยการล็อกห้องนอนขังตัวเองในห้อง

เมื่อคุณอายุ 16 เธอสอนคุณขับรถ
คุณขอบคุณเธอด้วยการเอารถไปขับทุกเวลาที่คุณจะเอาไปได้

เมื่อคุณอายุ 17 เธอกำลังรอโทรศัพท์สายสำคัญ
คุณขอบคุณเธอด้วยการใช้สายตลอดคืนนั้น

เมื่อคุณอายุ 18 เธอร้องไห้ในวันที่คุณเรียนจบมัธยม
คุณขอบคุณเธอด้วยการฉลองยันเช้า

เมื่อคุณอายุ 19 เธอจ่ายค่ากวดวิชา ขับรถไปรับไปส่ง
คุณขอบคุณเธอด้วยการบอกลาข้างนอกเพื่อที่จะไม่ได้อายเพื่อน


เมื่อคุณอายุ 20 เธอถามคุณว่ามีแฟนหรือยัง
คุณขอบคุณเธอด้วยการพูดว่า ไม่ใช่เรื่องของเธอสักหน่อย

เมื่อคุณอายุ 21 เธอแนะนำอาชีพให้คุณสำหรับอนาคต
คุณขอบคุณเธอด้วยการบอกว่า คุณไม่อยากเป็นอย่างเธอ

เมื่อคุณอายุ 22 เธอกอดคุณวันรับปริญญา
คุณขอบคุณเธอด้วยการบอกว่า
อยากได้รางวัลไปเที่ยวยุโรปสักครั้ง

เมื่อคุณอายุ 23
เธอให้เฟอร์นิเจอร์ตกแต่งในอพาร์ตเมนท์แห่งแรกของคุณ
คุณขอบคุณเธอด้วยการบอกเพื่อนๆ ว่า
มันช่างน่าเกลียดเสียนี่กระไร

เมื่อคุณอายุ 24
เธอพบคู่หมั้นคู่หมายของคุณและถามคุณเกี่ยวกับแผนการในอนาคตน

คุณขอบคุณเธอด้วยการจ้องมองเขม็งพร้อมพูดว่า "แม่
โปรดเถอะอย่ายุ่งกับเรื่องนี้"

เมื่อคุณอายุ 25
เธอช่วยคุณจ่ายค่าใช้จ่ายงานแต่งงานและสินสอด
ร้องไห้และบอกคุณว่าเธอรักคุณแค่ไหน
คุณขอบคุณเธอด้วยการย้ายไปอีกฟากหนึ่งของประเทศ

เมื่อคุณอายุ 30
เธอโทรมาหาพร้อมกับแนะนำเรื่องการเลี้ยงเด็ก
คุณขอบคุณเธอด้วยการบอกว่า สมัยนี้มันเปลี่ยนไปแล้ว

เมื่อคุณอายุ 40
เธอโทรมาเตือนความจำคุณเกี่ยวกับวันคล้ายวันเกิดญาติ
คุณขอบคุณเธอด้วยการบอกว่า ตอนนี้ไม่ว่างเลย

เมื่อคุณอายุ 50 เธอเริ่มชราและไม่ค่อยสบาย
ต้องการให้ดูแล
คุณขอบคุณเธอด้วยการบอกว่ามันเป็นภาระแค่ไหนที่จะต้องเลี้ยงดูเธอ


และแล้ว วันหนึ่ง เธอจากไปอย่างเงียบสงบ
และทุกอย่างที่คุณไม่เคยกระทำ
จะเหมือนฟ้าผ่าในใจคุณอ
"เรียกแม่ไปเถอะลูก เรียกตลอดทั้งคืนนะ"

โปรดใช้เวลาสักนิด
แสดงออกถีงความลึกซึ้งแด่คนที่เราเรียกว่าแม่
แม้จะไม่กล้าพูดออกมาก็ตาม


ไม่มีอะไรแทนที่เธอได้
แม้ว่าบางคราวเธออาจจะไม่ได้เป็นคนที่เข้าใจคุณมากที่สุด
หรืออาจไม่เห็น

ด้วยกับความคิดของคุณ แต่เธอก็คือแม่ของคุณ
และเชื่อได้ว่าเธอจะทำทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อคุณ
รับฟังทุกปัญหาทุกความกังวล

ถามตัวคุณเองดูเถิด
คุณมีเวลาที่จะฟังความเศร้าความกังวลใจของเธอจากการทำงาน
หรือจากในครัวไหมน

คุณเคยคิดถึงความเหนื่อยยากของเธอไหม
รักเธอให้มากแม้ว่าจะคิดเห็นแตกต่างกัน
เพราะเมื่อเธอจากไป

จะเหลือเพียงความทรงจำและความเสียใจเท่านั้น
อย่าเพิกเฉยกับคนที่ใกล้หัวใจคุณที่สุด
รักเธอให้มากกว่าที่คุณรักตัวเอง

ฮือๆๆๆๆๆ..ซึ้งจริงๆ..อึ๊ดๆ (สะอื้นฮักๆ) แต่ลุงเชยไปแก้ต่างตามที่หนูดลร้องขออ๊ะยัง กระทู้1308นะ

อ่านแล้วใจระทึกนึกถึงแม่
เพราะรักแน่รักแท้คือแม่ฉัน
โตขึ้นมาเราทำอะไรกัน
นึกถึงท่านสักนิดเป็นไม่มี

ยังโชคดีมีมิตรมาช่วยบอก
ใช่มาหลอกบอกความจริงทุกสิ่งที่
มีประโยชน์ให้แง่คิดเป็นมิตรดี
สมกับที่จะชื่นชม สมชื่อ "เชย"

ปล. สมหรือเปล่าไม่รู้ รู้แต่ว่าไม่รู้จะลงยังงัยแล้ว

ลูกรัก ...แม่จะเขียนจดหมายนี้ช้าๆ นะเพราะแม่รู้ว่แกนะ อ่านหนังสือไม่ค่อยเร็ว
ตอนนี้พวกเราไม่ได้อยู่ที่บ้านเดิมแล้วนะลูกพ่อแกเขาอ่านหนังสือพิมพ์เจอ
เค้าบอกว่าอุบัติเหตุส่วนใหญ่จะเกิดในบ้านตัวเอง 45 เปอร์เซนต์
ดังนั้นพวกเราจึงย้ายบ้านมาเช่าเขาอยู่ไงรอบคอบดีมั๊ยล่ะ
เออ..แต่แม่ส่งที่อยู่ใหม่ให้แกไม่ได้หรอกนะ
เพราะไอ้คนเช่าคนก่อนมันเอาป้ายเลขที่บ้านไปด้วย
สงสัยมันคงจะเอาไปติดบ้านหลังใหม่พวกมันอ้อ.. บ้านนี้มีเครื่องซักผ้าด้วยนะ
แต่เครื่องแบบนี้มันเสียอยู่อย่างเดียว สงสัยถังมันรั่วน่ะลูก
ใส่น้ำทีไรมันไหลออกทางท่อข้างหลังทุกทีก็ใส่น้ำเท่าไหร่ก็ไม่เต็ม
แม่เลยหันมาใช้กาละมังเหมือนเดิมที่นี่อากาศดีนะลูก ฝนตกแค่อาทิตย์ละสองครั้งเอง
ครั้งละสามวัน กับครั้งละสี่วันอ้อ ....เสื้อแจ็กเก็ตที่แกอยากให้แม่ส่งไปให้น่ะ
กระดุมมันเป็นเหล็กนะลูก หนักมากเวลาส่งไปก็จะเสียตังค์เยอะ
ดีที่ป้าแกเขาฉลาด เขาก็เลยเลาะกระดุมออกหมดถ้าแกอยากใส่ก็เย็บกระดุมเอาเองนะ
แม่เอากระดุมใส่ถุงแนบมาพร้อมกับแจ็กเก็ตแล้ว
เออ..... น้องสาวแกเพิ่งคลอดลูกนะเช้านี้แม่ยังไม่รู้ว่าเป็นชาย หรือ หญิง
ดังนั้นแม่เลยบอกไม่ได้ว่าแกจะได้เป็นป้าหรือเป็นลุง
ป.ล. แม่กะจะส่งเงินให้แกอยู่พอดี แต่แม่ดันปิดซองจดหมายแล้วน่ะสิ .... ลืม
รักจากแม่

ก็มีแค่คนคนเดียวนี่แหละนะ...
ที่เป็นคู่ขวัญ คู่คิดของพ่อ
ที่เป็นคนที่ห่วงใยลูกชายสอง ลูกสาวหนึ่ง
ที่เป็นมืออุ้มชูครอบครัวอยู่เบื้องหลัง
และ..
ยังเป็นอะไรต่ออะไรได้อีกหลายอย่าง
เพียงคำกล่าวนี้ก็ไม่สามารถบรรยายได้ทั้งหมด
..
รู้แต่ว่า "รัก" ยิ่งกว่ารัก
...
แม่
...
รักแม่

ICQ : 97330475

"เพียงแต่สายตา...รู้ว่าห่วงใย"
...ให้แม่ที่แสนดีทุกคนบนโลกนี้
โดยเฉพาะแม่เรา
"ความรักอย่างหมดหัวใจ.. ที่ไม่เคยต้องการสิ่งตอบแทน...
และคำพูดหวานคอยปลอบประโลม..
จะมาจากผู้หญิงคนแรกในโลกที่เห็นคุณ"
แต่เล็กจนโต..แม่ไม่เคยปล่อยให้ผมรอคอยอย่างหมดหวังเหมือนขณะนี้!
..รักแม่จังเลยครับ..
อย่างน้อยแม่ก็ไม่เคยทิ้งผมเหมือนผู้หญิงคนอื่น!

ตอนนี้แม่เราเข้ารพ. พอดี เราต้องไปเฝ้า เช้า กลางวันและเย็น ทุกวัน โชคดี เราทำงานใกล้ ๆ แถว รพ. พอดีอ่ะ เฮ้อ

ขอให้คุณแม่ของคุณอินทรีแดงหายป่วยเร็วๆนะครับ