เสียงกระเซ้าเย้าแหย่ระหว่างชายวัย 60 กว่า 2 คน ดังลั่นอู่ซ่อมรถ.."นี่หนูรู้มั๊ย..ไอ้แก่นี่มันหายขึ้นดอยทำมายบ่อยๆ (แกพูดเสียงอ้อแอ้ตามประสาคนยังอยู่ในช่วงได้ที่)
ทุกคนได้แต่ทำหน้ามึนงง ..ไม่รู้ว่าแกจะมาไม้ไหน..เพราะเจอไปไม้สารพัดพิษจากฝีมือแกมาหลายครั้ง
"ปายหาอีหนูแม้วอ่ะสิ" แกพูดเสียงลิ้นไก่สั้น แกพูดจาสนิทสนมกลมเกลียวประหนึ่งเป็นพวกเดียวกัน "อ้ายโผมก้อว่าจาม่ายล่าวหรอก..ถ้าม่ายโสงสารพวกคุณๆ ที่ต้องมานั่งรอน่ะ (พูดไป..สีที่แกพ่นลงบนกระโปรงรถคันหนึ่งก็เริ่มไหลเยิ้มเป็นทาง)
แกสำทับ "มันนะ..ชอบหาเรื่องทามเปนว่าโรถโตกเขาน่ะคูณ..ทั้งเชียงใหม่มีมานโคนเดียวปายกู้ด้าย..ที่แท้ก้อทิ้งเมียแก่ให้รออยู่ที่บ้าน..ปายหาอีหนูคราวลูก"
"อ้ายห่ะนี่..เมาแล้วชอบปากหมาน" ชายแก่อีกคนโต้ตอบ
ตัดภาพมาอีกสถานที่หนึ่ง..บ้านพักหลังย่อมใจกลางเมืองเชียงใหม่..กองอะไหล่รถวางระเกะระกะ
"หนูรอลุงเค้านึดนึงนะ..ไม่รู้ว่าเค้าไปไหน..ป้าก็ไม่ค่อยอยากถามเท่าไหร่..แกชอบโมโหหาว่าป้าชอบจับผิด..เรามันก็อายุปูนนี้แล้วใช่มั๊ยล่ะ" "..ป้าก็เหนื่อย..จริงอย่างที่ลุงว่า ..แก่จนปูนนี้..ใครมันจะไปนอกลู่นอกทางอีก ..นี่ก็มีแม่ของลุงแกกำลังจะมา..ลูกหลานก็ตั้งหลายคนนะ..แต่ละคนเป็นเศรษฐีใหญ่ที่กรุงเทพฯ ทั้งนั้น..จริงๆ ป้าก็ไม่ค่อยไหวเท่าไหร่ ไอ้เรามันปวดเนื้อปวดตัวตลอดเวลา คนแก่ก็อย่างนี้ ไอ้ครั้นจะทำเฉยก็สงสารแก ลูกหลานออกเยอะ ต้องนอนจมกองขี้กองเยี่ยวให้ลูกหลานเค้าด่า..นี่ขนาดพี่ชายลุงเค้าเป็นนายพลนะ..ไอ้เราอยู่คนเดียวลูกหลานไกลตา ก็เลยเอาแกมาอยู่ด้วยดีกว่า..อย่างน้อยถ้าแกเป็นอะไรไป..เราก็ยังไม่เสียใจที่ไม่ได้ทอดทิ้ง"
ตัดภาพมาอีกหลายๆวันให้หลัง ตอนที่พวกเราไปถึง ป้ากำลังร้องไห้ "ป้าเป็นอะไรจ๊ะ?..ง่า..พวกหนูมาหาลุงน่ะ" แกไม่สนใจจะตอบคำถาม แกพร่ำว่า"หนูรู้มั๊ย ป้าเพิ่งไปหาลูกสาวมา อุตส่าห์อดทนปวดเมื่อยนั่งเรือบินไปหาคนเดียว เพราะลุงแกบอกว่าไม่ว่าง มีรถตกเขาหลายคัน ไปถึงสนามบิน หนาวก็หนาว ภาษาก็ไม่รู้จัก ลูกสาวที่มันอยู่ที่นั่นบอกว่าจะมารับ เราก็รอทั้งหนาวๆ พูดอะไรก็ไม่เป็น..3 ชั่วโมงยังไม่มา ป้าก็เลยเอาหน้าซองจดหมายให้รถรับจ้างหน้าสนามบินมันดู" เอ่อ.."แล้วป้าไปถึงหรือเปล่า"..เราถามด้วยความห่วงใยปนมึนงง..เราแค่แวะมาขออะไหล่เพิ่มเติมที่ลุงแกยังให้ไม่ครบน่ะ!!
"อู้ย..ไปถึงสิลูก ไอ้รถมันดีใจหาย แถมมันยังพูดอะไรก็ไม่รู้ที่ป้าฟังไม่รู้เรื่อง..โบกไม้โบกมือส่ายหัวทำหน้าเสียใจ แล้วมันก็ลงไปกดกริ่งให้" ป้าหยุดเล่าเพราะเสียงสะอื้นจนเกินกว่าจะพูดต่อไปได้ "แล้วลูกสาวป้าเค้าจำวันผิดเหรอจ๊ะ" (อุตส่าห์ตั้งคำถามชนิดให้ดูเบาบางที่สุด) "ก็ไม่ใช่น่ะสิ(เสียงสะอื้นเป็นทวีคูณเหมือนเสียใจมาอาทิตย์ที่แล้วเพิ่งได้ระบายวันนี้) ..ลูกสาวป้ามันเดินออกมาเปิดประตู..แล้วก็ทำหน้านิ่วคิ้วขมวดตอนรู้ว่าป้ายังไม่ได้จ่ายตังค์รถนั่น มันทิ้งป้ายืนอยู่หน้าประตู หนาวก็หนาว แล้วหายเข้าไปในบ้านหยิบเงินมาส่งให้รถนั่นกำหนึ่ง..ฮือๆๆๆ" เอ่อ..ป้ากินน้ำหน่อยมั๊ย ทำใจให้สบายนะ มันอาจจะมีอะไรผิดพลาดก็ได้ (เราพูดไปทั้งที่ก็มั่นใจว่ามีอะไรผิด..แต่ไม่พลาดเกิดขึ้นแน่ๆ) "คืออย่างนี้น่ะ..พอมันยอมให้ป้าเดินเข้าไปในบ้าน ป้าเลยเห็นไอ้ฝรั่งผมทองคนนึงมันนั่งอยู่ หน้าตายู่ยี่เหมือนเพิ่งตื่น แล้วบ่นอะไรไม่รู้ฟังคล้ายมันพูดว่ารักป้าน่ะ" "เอ่อ..เค้าพูดอะไรเหรอป้า"..ความอยากรู้อยากเห็นบวกความสงสัยทวีคูณ..ไหนๆ ก็ไหนๆ) "ก็มันพูดอะไรอั๊กๆ ไม่รู้ ยังสงสัยว่ามันอู้้คำเมืองได้ยังไง" "แล้วฝรั่งเพื่อนลูกฉันก็เดินกลับเข้าไปข้างใน ฉันนึกว่าลูกฉันมันลืมไปรับ..แต่มันกลับบอกว่า..แม่..แม่มาทำอะไร..ก็xx บอกแล้วว่าไม่ต้องมาน่ะ พักนี้ยุ่งจะตาย แทบไม่มีเวลากินเวลานอน แล้วแม่จะอยู่ถึงเมื่อไหร่ล่ะ หนูจะได้จัดตารางสอนถูก นี่พ่อก็รู้เรื่องแล้วนะ ทำไมแม่ยังดื้อมาอีกล่ะเนี่ย? ที่นี่ก็หนาวจะตาย แม่จะอยู่ยังไง"(เออหนอ..ยังดีที่ "มัน" ยังรู้จักสงสัยว่าอากาศอย่างนี้แม่..(ซึ่งแก่แล้ว) จะอยู่ยังไง?) ป้าสะอื้นเล่าต่อ..น้ำตาหญิงชราหน้าตาป่วยอาบแก้ม "ในที่สุด ฉันก็ต้องกลับมาทั้งๆ ที่ไปอยู่ได้แค่สามวัน" "ก็ดีนะป้า..ได้ไปเที่ยวต่างบ้านต่างเมือง" เรากลืนน้ำลายเหนียวลงคออย่างลำบากยากเย็น "มันไม่ใช่แค่นั้นน่ะสิ มันกับเพื่อนผมทองทำอะไรกินกันก็ไม่เคยให้ฉันกิน พอฉันสงสัยถามเข้า เพราะแค่อยากรู้ว่ากินอะไรกันไม่เคยเห็น ฉันมันกินอะไรไม่ได้อยู่แล้วน่ะ ท้องไส้ไม่ดี มันก็รีบบอกว่าของไม่ดีกินไม่ได้ แม่กินไม่เป็นหรอก แล้วซักพักมันก็เอาไปเททิ้ง เสร็จแล้วมันก็มาเรียกให้ฉันไปล้างจาน บอกว่ามาถึงนี่ก็ทำตัวเป็นประโยชน์ช่วยมันหน่อย"................... เรามารู้ที่หลังว่าคุณป้าคนนั้นเป็นโรคมะเร็งที่กระเพาะอาหาร..อาการเกือบขั้นสุดท้าย แกไม่ยอมไปรับการรักษาที่กรุงเทพฯ หรือเมืองนอก ..ก็เพราะห่วงจะประหยัดเงินให้ลูกแกเล่าเรียนและเป็นค่าใช้จ่าย ทั้งๆ ที่สามีแกหารายได้จากการเซ็งลี้รถเก่าประมูลได้เกือบวันละ 6 หมื่นบาทโดยที่ป้าแกไม่เคยรู้มาก่อน..ครั้งล่าสุดที่เราได้มีโอกาสไปเยี่ยมเยียนแกเมื่อไปเชียงใหม่ ..แกดูซูบผอมและตรอมใจแบบหญิงชราที่โดดเดี่ยวในบั้นปลายชีวิตอย่างเห็นได้ชัด ..ลุงยังคงหายออกไปกู้รถตกเหว..ส่วนป้าก็นั่งน้ำตาซึมรำพึงถึงความคับข้องหมองใจในชีวิตให้คนแปลกหน้าฟัง........................
จบแล้วครับ
คือผมอ่านจากกระทู้ที่ 776 ของคุณ Trinity แล้วฉับพลันก็มีเรื่องคุณป้าคนนี้มาจ่อที่คอหอยจนกลืนน้ำลายไม่ลงน่ะ เป็นความรู้สึกที่บอกไม่ถูก ได้แต่ภาวนาว่าอย่าให้เกิดขึ้นกับคนที่เรารักรอบตัวเราเลย..สาธุ

เอ่อ.....ไม่รู้จะเขียนอะไรค่ะอ่านแล้วอึ้ง

คนจีนถือว่า "ความกตัญญูต่อบุพการี" เป็นคุณธรรมที่ยิ่งใหญ่ ไม่ว่าคน ๆ นั้นจะเลวจะชั่วในทางอื่นยังไง ถ้ายังมีความกตัญญูรู้คุณ ก็ยังนับว่าเป็นคน
อย่าได้แปลกใจ ถ้าลูกสาวของป้าคนนี้ภายหลังมีลูก แล้วถูกลูกตนเองทอดทิ้งเมื่อยามแก่ สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม ....

ป.ล. ผมเลยต้องกลับไปอ่านกระทู้ 776 อีกรอบนึงเลย

นี่นา..ดิช้านเจ๊แหลมฮ่า..ทามงานด้อยความโกดดานของสิ่งที่ช่าย ม่ายถือสาฮะ