ผีทะเล
ผีทะเล
โดย ป. อินทรปาลิต
คืนนี้ คณะพรรค ๔ สหายอยู่กันพร้อมหน้า พระจันทร์กำลังหงาย ทุกคนลงมานั่งคุยกันที่สนามหญ้าหน้าตึกบนเสื่อจันทบุรีผืนใหญ่ ๒ ผืน มีเจ้าแห้วคอยรับใช้อยู่ข้างๆ กลางเสื่อมีกระติกน้ำแข็ง ขนมต่างๆ เช่น ถั่วลิสงต้ม เม็ดกวยจี๊ และอ้อยควั่นแช่น้ำแข็ง กินกันพลาง คุยกันไปพลาง เริ่มเรื่องด้วยการนินทาเพื่อนบ้าน และคนอื่นๆ ค่อนขอดคนโน้นคนนี้ ในที่สุดก็วกมาพูดถึงเรื่องผี
คราวนี้การบรรยายเรื่องผีอันยาวยืดก็เป็นไปด้วยความตื่นเต้นน่ากลัว คุณหญิงวาดว่าท่านเคยถูกผีม้าหลอกท่าน แล้วเล่าให้ฟัง เจ้าคุณประสิทธิ์ฯ เคยผจญกับผีตายโหง ดร. ดิเรกผจญกับผีแขกที่อินเดีย กิมหงวนเคยถูกผีตายทั้งกลมหลอก พลเคยถูกผีอำ นิกรเคยพบกับผีกระสือข้างส้วม ตลอดเวลาที่อภิปรายเรื่องผี นันทา ประไพ นวลละออ และประภา ต่างนั่งเบียดชิดกัน แสดงให้เห็นว่า หล่อนทั้ง ๔ คนกลัวผีขนาดหนัก
เมื่อเรื่องผีต่างๆ ผ่านการอภิปรายไปหมดแล้ว เจ้าคุณปัจจนึกฯ ก็เริ่มเป็นผู้บรรยายบ้าง
"ผมคิดว่า ผีทั้งหมด ผีทะเลเป็นดุที่สุด และน่ากลัวที่สุด"
"อุ๊ย" นิกรร้องขึ้นสุดเสียง
"อะไรกันวะ" เจ้าคุณปัจจนึกฯ ถาม
นายหน้าทะเล้นหัวเราะ
"กลัวผีทะเลครับ"
"ยังไม่ทันจะเล่าเลย กลัวแล้ว ทำทะเล้นมาขัดคอ เดี๋ยวก็จะเตะเข้าให้เท่านั้น" พูดจบ ท่านก็หันมาทางเจ้าคุณประสิทธิ์ฯ ซึ่งกำลังนั่งคิดอยู่ว่า ท่านจะเล่าเรื่องผีอะไรดี "ผมจะเล่าเรื่องให้เจ้าคุณฟัง ผมเคยเผชิญกับผีทะเลมาครั้งหนึ่ง เมื่อครั้งผมยังเป็นเด็กรุ่นหนุ่ม"
"อ้อ-" เจ้าคุณประสิทธิ์ฯ คราง "ที่ไหนครับ เล่าให้ผมฟัง" แล้วท่านก็เปลี่ยนสายตามาที่เจ้าแห้ว "เฮ้ย ขึ้นไปบนตึกหยิบกระป๋องบุหรี่มาใหม่อีกกระป๋องเถอะวะ อ้ายลิง ๔ ตัวนี่มันสูบบุหรี่กันเก่งเหลือเกิน แพล๊บเดียวหมดกระป๋องแล้ว"
เจ้าแห้วทำตาละห้อย
"รับประทานเดี๋ยวค่อยไปไม่ได้หรือครับ รับประทานกระผมอยากฟังเรื่องผีทะเลครับ"
นันทายกหลังมือเหวี่ยงหน้าเจ้าแห้วเข้าให้ดังฉาด
"นี่แน่ แกพูดยังงี้กับคุณอาได้เรอะ เดี๋ยวแม่...."
เจ้าแห้วฝืนยิ้มอย่างยากเย็น หันมากระพุ่มมือไหว้ท่านเจ้าคุณปัจจนึกฯ
"รับประทานอย่าเพิ่งเล่านะครับ รับประทานกระผมวิ่งขึ้นไปบนตึกแพล๊บเดียวเท่านั้น" พูดจบ เจ้าแห้วก็รีบลุกขึ้น วิ่งอ้าวไปบนตึก
เจ้าคุณปัจจนึกฯ ยิ้มให้ ๔ สหาย เริ่มเล่าเรื่องผีทะเล
"เวลานั้น อาเพิ่งอายุได้ ๒๒ ขวบเท่านั้น"
"อ้อ" เสี่ยหงวนคราง "กำลังหนุ่มฟ้อ มีเมียหรือยังครับ"
ท่านเจ้าคุณขมวดคิ้วย่น
"เรื่องเมียไม่เกี่ยวกับเรื่องผีโว้ย เราพูดกันถึงเรื่องผี ไม่ใช่เรื่องเมีย"
"ถ้ายังงั้นเราเปลี่ยนเป็นเรื่องเมียเสียไม่ดีหรือครับ"
"แล้วกัน" คุณหญิงวาดตวาดลั่น "ตัวไม่ฟังก็นั่งเฉยๆ ซีน่า คนอื่นเขาอยากฟังนี่นา เจ้าคุณคะ เล่าต่อไปเถอะค่ะ ดิฉันอยากฟังเรื่องผีทะเล"
เจ้าคุณปัจจนึกฯ ว่า "ผมยังจำเหตุการณ์เหล่านั้นได้ดี คุณตาของผมท่านเป็นจีน"
ดร. ดิเรกถามขึ้นเบาๆ
"จีนหรือเจ๊กครับ"
"ปู้โธ่...." เจ้าคุณปลงอนิจจัง "จีนกับเจ๊กน่ะ อย่างเดียวกันโว้ย"
"อ้าว ถ้ายังงั้นแขกกับไทยก็ชาติเดียวกันน่ะสิครับ เอ๊ะ หรือยังไงวะกร"
นิกรสั่นศีรษะพูดเสียงคับปาก เพราะมีถั่วลิสงต้มอยู่ในปากแน่นเอี้ยด
"อ้ายเซ่อ ไม่น่าจะเป็นหัวนอกเลย"
พลยิ้มกับนิกร
"อย่าพูดเลยวะกร กลืนถั่วลิสงเสียก่อนเถอะ ตั้ง ๕-๖ ห่อ แพล๊บเดียวหมดแล้ว คนอื่นไม่ต้องกินกัน"
เจ้าแห้ววิ่งโครมครามถือกระป๋องบุหรี่ตรงเข้ามาทรุดตัวนั่งคุกเข่า วางลงบนเสื่อ แล้วกล่าวถามเจ้าคุณปัจจนึกฯ อย่างละล่ำละลัก
"รับประทานถึงไหนแล้วครับ"
ท่านเจ้าคุณตวาดแว้ด
"ยังไม่ได้เล่าโว้ย"
เจ้าแห้วถอนหายใจโล่งอก ยิ้มออกมาได้ เจ้าคุณปัจจนึกฯ เล่าเรื่องผีทะเลต่อไป
"คุณตาของอาเป็นเจ้าสัวใหญ่อยู่ชลบุรี มีโป๊ะน้ำลึกอยู่หลายโป๊ะ ขึ้นชื่อเถ้าแก่หลีแล้ว สมัยนั้น ใครๆ ก็รู้จัก วันหนึ่ง อาเดินทางไปเที่ยวเมืองชลโดยเรือบางเบิด ไปพักอยู่กับอาแป๊ะหลายวัน คืนวันหนึ่ง เดือนหงายอย่างนี้"
"กี่ค่ำครับ" อาเสี่ยถาม
เจ้าคุณปัจจนึกฯ โมโหจนหัวเราะ
"แกจะถามเอาตะหวักตะบวยอะไรกันวะ นั่นมันนอกประเด็นของเรื่อง"
"ก็นั่นน่ะซีครับ" เสี่ยหงวนพูดเสียงหนักๆ
"แล้วแกจะถามทำไม"
กิมหงวนเอ็ดตะโรขึ้นบ้าง
"ก็นั่นน่ะซี"
ท่านเจ้าคุณพยายามดับโมโห ซึ่งกำลังจะปุ๊ดออกมา แล้วท่านก็เล่าเรื่องผีทะเลต่อไป
"อาได้ไปกับเรือโป๊ะเขา เพราะอยากจะดูการลงอวนเอาปลาขึ้นเรือ เราออกเรือในราวตี ๒ เห็นจะได้ เรือแล่นไปในทะเล ๒ ชั่วโมงเศษ ก็ถึงโป๊ะน้ำลึก"
โป๊ะรูปร่างมันเป็นยังไงครับ" นิกรแกล้งถาม
"มันเป็นรูปวงกลมใหญ่ ใช้ไม้เสาปักรอบวงกลมนั้น มีระยะห่างกันเสาละไม่เกิน ๑ ศอก"
"ศอกเด็ก หรือศอกผู้ใหญ่ครับ"
"ศอกผู้ใหญ่โว้ย พอได้ดูเขาตีอวนเอาปลาขึ้นจากโป๊ะอย่างน่าตื่นเต้น มีปลาทุกชนิด ปลาทู ปลาอินทรีย์ ปลาจาระเม็ด...."
กิมหงวนพูดต่อ
"ปลาเจ่า ปลาร้า ปลากระป๋อง ปลาแป๊ะซะ"
เจ้าคุณปัจจนึกฯ ทำตาเขียว
"มะเหงกนี่แน่ะ"
"เอ๊ะ ปลามะเหงกรูปร่างเป็นยังไงครับ"
"เฮ้ย" คุณหญิงวาดตะโกนลั่น "ประเดี๋ยวแม่เตะกระเด็นขึ้นไปบนตึกเลย คอยขัดคอซะเรื่อย"
นวลละออว่า "ตบหน้าสักฉาดซีคะ คุณอา"
กิมหงวนค้อนเมียของเขา แล้วฟังเรื่องผีทะเลต่อไป
"เมื่อเอาปลาขึ้นโป๊ะเสร็จแล้ว เรือเราก็เดินทางกลับ พอดีมีมรสุมเกิดขึ้น ฝนกระหน่ำลงมาอย่างหนัก คลื่นลูกโตขนาดภูเขาทอง"
"แหม-" คุณหญิงคราง "มันไม่โตเกินไปหรือคะ"
เจ้าคุณปัจจนึกฯ ยิ้มแห้งๆ
"ง่า- ไม่ถึงภูเขาทองหรอกครับ ผมพูดผิดไป ขนาดเขาดินเท่านั้น เรือของเราถูกคลื่นโยนตัวไปมา ฟ้ามืดหมดทั้ง ๔ ทิศ ลำเรือสั่นสะท้านไปทั้งลำ เราได้เห็นวัตถุประหลาดก้อนกลมๆ ก้อนหนึ่ง สีแดงโรจน์ ขนาดลูกมะพร้าว...."
เจ้าแห้วสอดขึ้น
"รับประทานมะพร้าวปอกเปลือกหรือยังครับ"
ประไพตะครุบหูเจ้าแห้วบิดเต็มแรง
"นี่แน่ ทะลึ่งนัก ผู้ดีว่าขี้ข้าพลอย"
"อ๋อย รับประทานหูหลุดแล้วครับ อูย- อ๋อย กลัวแล้วครับ"
ประไพตบฉาดเข้าให้
"จำไว้ ทีหลังอย่าทะลึ่ง คุณพ่อไม่ใช่เพื่อนเล่นของแก ประเดี๋ยวแม่กระซวกเสียด้วยหลาวทองเหลืองหรอก"
ทุกๆ คนอมยิ้มไปตามกัน และนิ่งฟังเจ้าคุณปัจจนึกฯ เล่าต่อไป
"อ้ายก้อนแดงลูกนั้นกลิ้งอยู่ตามพื้นน้ำ พอถึงเรือเรา มันก็ไต่ขึ้นมาบนเรือ และกลิ้งไปตามพื้นเรือขึ้นไปตามเสาใบ หล่นลงมาแตกกระจาย"
นิกรเผ่นพรวดขึ้นไปนั่งบนตักพี่สาวของเขา นันทาผลักนายหน้าทะเล้นหล่นลงมา
"แกจะบ้าเรอะ กร"
"เปล่า ไม่ใช่บ้า ฉันกลัวผีทะเล ฮึ- ดูซีพี่นัน ขนลุกซู่ไปหมดเลย"
ประภาชักฉิวนิกร
"คุณนิกรนี่อะไรไม่รู้แหละ กำลังฟังสนุกๆ เชียว ง่า- แล้วยังไงอีกคะคุณพ่อ คุณพ่อเล่ายังกะเรื่องจริงเชียวค่ะ"
"อ้าว" เจ้าคุณปัจจนึกฯ อุทานเสียงลั่น "นี่แกนึกว่าฉันปั้นน้ำเป็นตัวเล่าให้แกฟังหรือนี่ เอ- ยายภาชักเอาใหญ่เสียแล้วโว้ยลูกคนนี้"
ประภาหน้าตื่น หันมายิ้มกับน้องสาว ประไพเอ่ยขึ้นว่า
"พี่ภาก็ รู้แล้วว่ามันเรื่องโกหก ยังจะขัดคอคุณพ่อท่านอีก"
เจ้าคุณปัจจนึกฯ หน้าแดงก่ำเพราะความโกรธ
"ประไพ" ท่านร้องเกือบเป็นเสียงตะโกน "ชกกับพ่อตัวต่อตัวไหมวะ"
เสียงฮาดังขึ้นอย่างสนั่นหวั่นไหว เจ้าคุณประสิทธิ์ฯ พูดยิ้มๆ
"ผีทะเลอาละวาดแล้ว"
"เอ๊ะ" เจ้าคุณปัจจนึกฯ ทำตาเขียวกับเพื่อนเกลอของท่าน "เจ้าคุณหมายความว่าอย่างไร"
ประมุขของบ้าย "พัชราภรณ์" หัวเราะคิก เสี่ยหงวนร้องขึ้นดังๆ
"ตี๊ตาต่าตีตี๊ตา เอาครับ ผมถือหางข้างเจ้าคุณอาประสิทธิ์ฯ"
"เฮ้ย" คุณหญิงวาดตะโกน "มีอย่างรึ ยุให้หัวล้านชนกัน ว้าย- พูดเผลอไป ขอโทษเถอะค่ะ"
๔ นางว่าเสียงอหาย เจ้าคุณประสิทธิ์ฯ มองดูคุณหญิงของท่านอย่างเคืองๆ
"โธ่- ยายผีทะเล"
คุณหญิงเอียงคออมยิ้ม
"แน้- ผีทะเลทำไมหัวไม่ล้านคะ"
เจ้าคุณปัจจนึกฯ พรวดพราดลุกขึ้นยืน
"คุณหญิงกับผมนี่ ท่าจะไม่ถูกกันเสียแล้วล่ะครับ พับผ่า รู้อยู่แล้วว่ากบาลผมมันไม่สมประกอบ ยังจะพูดพาดพิงถึงหัวผมซะเรื่อย"
กิมหงวนยิ้มให้คุณหญิงวาด
"คนหัวล้านน่ะ ใจน้อยครับคุณอา"
เจ้าคุณปัจจนึกฯ โกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยง เดินออกมาจากวงสนทนา พอผ่านเจ้าแห้ว ท่านก็ยกเท้าเตะพลั่กเข้าให้
"โอ๊ย" เจ้าแห้วร้องสุดเสียง "รับประทานผมไปทำอะไรให้ใต้เท้าล่ะครับ ฮือ- ฮือ-"
"ไม่รุ ข้าโมโหคุณหญิง ข้าต้องเตะเอ็ง" พูดจบ ท่านก็เดินตรงไปที่ตึก
"เจ้าคุณ- เจ้าคุณคะ" คุณหญิงวาดเรียกเสียงลั่น "ไปไหนล่ะคะ กลับมาเล่าเรื่องผีทะเลต่อเถอะค่ะ"
เจ้าคุณปัจจนึกฯ เดินกระฟัดกระเฟียดขึ้นไปบนตึก เสียงหัวเราะอย่างครื้นเครงดังขึ้นอีก เจ้าคุณประสิทธิ์ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ กิมหงวนเอียงหน้าเข้ามากระซิบกระซาบกับนิกร ซึ่งนั่งสัปหงกอยู่
"เดือนหงายๆ อย่างนี้ ไปเที่ยวบ้านเจ๊หนอมกันเถอะวะ"
นิกรลืมตาโพลง หายง่วงทันที กระซิบถามอาเสี่ย
"ใครเป็นเจ้ามือ"
"กันเอง"
นิกรยิ้มหวานจ๋อย
"โอ. เค. ซิกาแร็ต ขอให้อาเสี่ยกิมหงวนจงเจริญ" แล้วเขาก็หันมายกมือไหว้ประไพ "เมียจ๋า ผัวขออนุญาตนั่งรถไปกินอาหารสักอิ่มได้ไหมจ๊ะ"
ประไพหัวเราะ
"ถ้าเพียงแต่ไปกินอาหารเชิญเถอะค่ะ แต่ถ้าไปแวะตามบ้านล่ะก็ แช่งไว้จู๊ดๆ"
นิกรสะดุ้ง ยกมือขวากุมก้นทันที พยักหน้ากับพล และดร. ดิเรก ๔ สหายต่างลุกขึ้นยืน พากันเดินไปจากที่นั้น เสี่ยหงวนจิกผมเจ้าแห้วดึงให้ลุกขึ้น คุณหญิงวาดบ่นพึมพำ
"ถ้าคืนไหนไม่ไปเที่ยว น่ากลัวโลกจะแตก เวรกรรมเหลือเกิน มีลูกมีหลานมันก็ไม่เหมือนคนอื่นเขา เฮ้อ- หิวหมากเต็มทนแล้ว ขึ้นตึกที"
การสนทนาในครอบครัวของบ้าน "พัชราภรณ์" สิ้นสุดลงเพียงเท่านี้ ทุกคนลุกขึ้น เดินย่อยๆ กันขึ้นไปบนตึก ในเวลาเดียวกันนั้นเอง บูอิ๊คเก๋งของหมอดิเรก ก็คลานกระต้วมกระเตี้ยมออกไปนอกบ้าน "พัชราภรณ์" โดยคุณ : ด๋อย ฟิตเปรี๊ยะ -
[ 27 เม.ย. 2544 , 22:36:14 น. ]
|
