กีอปมาให้อ่าน เรื่องราวแปลกประหลาดแถวๆ เซ็นทรัลลาดพร้าว
มันเริ่มมาจากความ เซอะซะของผมเองครับ...
ผมเข้าใจว่าคนทั่วๆไปจะมีจิตใจและความคิดดีๆหลงเหลืออยู่บ้าง
แล้วมันต้องทำให้ผมต้องเริ่มต้นนั่งรอ... ยืนรอ....................
..................................
.......................
วันนี้ลืมโทรศัพท์บนรถแท็กซี่ครับ.. ปรกติผมจะขับรถไปเองแต่วันนี้
รถเสียเลยต้องทนนั่งแท็กซี่....พอดีใส่กระเป๋ากางเกงไว้คงหล่น
ผมรีบโทรไปทันทีที่นึกได้
.....นาน.....มาก กว่าเขาจะยอมรับสาย
ปรากฎว่าเป็นผู้โดยสารเก็บไปครับ....เขาก็นั่งทับอยู่ไม่รู้ว่า
มีโนเกีย 8850 ใหม่เอี่ยมถอดด้าม ที่ผมเพิ่งเจียดเงินซื้อใหม่มา
วางอย่างเงียบเชียบข้างๆก้นเขา.......จนกระทั่งผมโทรไปล่ะครับ
"โหล..โหล..".(มีเสียงรถยนต์วิ่งแทรกมา)
"ครับ...สวัสดีครับพี่ ผมเป็นเจ้าของโทรศัพท์ครับ ตอนนี้พี่อยู่ที่ไหนครับ"
"อ้าว คุณไปลืมไว้ที่ไหนล่ะ" สาดดด ทำเป็นแกล้งโง่
"ผมลืมไว้บนรถแท็กซี่ครับ พี่อยู่ที่ไหนครับ? ผมรบกวนขอตามไปเอาคืน"
"ตอนนี้ผมอยู่แถวๆขนส่ง กำลังจะกลับบ้าน เอางี้ คุณมีเบอร์โทรกลับ
หรือเปล่าล่ะกลับกรุงเทพฯผมจะติดต่อกลับ" เลวมาก แกล้งทำเป็นสร้างเรี่อง
"ไม่มีเลยครับ เอางี้ พี่รอผมหน่อยได้ไหมครับ ผมจะรีบเข้าไปเลย"
ตอนนั้นผมอยู่แถวๆปากซอยลาดพร้าว เพิ่งไปหาเด็กมา
"อืม...รถผมจะออกแล้วน่ะ จองตั๋วเอาไว้แล้วด้วย ถ้าพลาดก็ไม่รู้จะได้ไปหรือเปล่า"
"โธ่พี่ครับ เห็นใจผมเถอะ ผมซื้อคืนก็ได้ ผมให้พี่ สามพันเลย"
......เงียบไปนาน มันคงไม่รู้จักราคาของหรอก คงชั่งใจอยู่
"นะพี่นะ สี่พันก็ได้ เห็นใจผมเถอะ มีข้อมูลลูกค้าผมในเครื่องเยอะเลย
ไม่งั้นผมไม่รู้จะติดต่อยังไง..."
มันเงียบอีกแล้ว สาดดดด จะโก่งราคากูเหรอ..
".........คุณมาก็ลำบากเปล่าๆเอางี้แล้วกัน เดี๋ยวผมนั่งรถไปหาคุณเอง คุณอยู่ที่ไหนนะ....
อ๋อ ปากทางลาดพร้าว....หน้าซอย 3 ใช่ไหม เดี๋ยวผมจะไป คุณชื่ออะไร
อืมม..ปิงปองเหรอ ผมชื่อไพศาล คุณใส่ชุดอะไร.....ok ไม่ต้องให้ผม
มากหรอก ขอค่ารถกลับบ้านก็พอแล้ว เงินผมเหลือแค่ 30บาท เดื๋ยวคุณรอนะ"
........................................
..........................
.............
....
แล้วมือถือของผมก็ติดต่อไม่ได้อีกเลยนับแต่ตอนนั้น มันคงปิดเครื่องหนีแล้ว
ผมทรุดตัวลงอย่างช้าๆด้วยความเสียดาย....เสียดายทั้งมือถือ แต่ก็ไม่เท่ากับ
เบอร์โทรศัพท์สาวๆที่จีบเอาไว้ โธ่ เกือบจะจีบได้อยู่แล้วตั้งหลายคน เบอร์ที่จดก็ไม่มี
ผมจุดบุหรี่ตัวที่ 8 นับจาก 7 ตัวบนพื้นฟุตบาท....โรยควัน พร้อมกับถอนใจ
ผมทนโง่นั่งคอยมันอยู่ตั้งเกือบสองชั่วโมง....ทั้งๆที่ความจริงก็รู้อยู่แล้ว
ว่ามันคงไม่มีทางมาคืน เอ้า..ถ้ามันบริสุทธิ์ใจ คงไม่ปิดมือถือทิ้ง
แล้วหมอชิตมาปากทาง ตั้งสองชั่งโมงยังไม่ถึง....
เฮ้อ....ซวยจริงๆกู
"คุณๆๆๆ.... คุณปิงปองใช่ไหม!!!"
"คุณไพศาลหรือครับ....โอ๊ยผมดีใจจริงๆ!!!"
"ผมนึกว่าคุณจะไม่รอซะแล้ว แบตคุณก็หมดหลังจากคุยเสร็จ
นี่ถ้าไม่เจอคุณก็แย่เหมือนกันผม ...ต้องยอมตกรถมา นี่ค่าแท็กซี่
ยังไม่มีจ่ายเลย.... ผมนั่งมาจากสายใต้ ก็กลัวอยู่เพราะเงินผมไม่มีเลย
.......อ่ะนี่โทรศัพท์ของคุณ"
ผมรับมันมาด้วยมืออันสั่นเทา มิน่า...ผมนึกว่าเขาชิ่งซะแล้ว ที่นานขนาดนี่
เพราะเขามาจากสายใต้นี่เอง........ผมรู้สึกไม่ดีเลยที่นึกด่าเขาอยู่ในใจ
ตั้งหลายครั้ง ....ผมเสียใจจริงๆ
.......ไม่น่าเชื่อเลยว่าเขาจะยอมเสี่ยงมาทั้งๆที่ไม่มีเงิน...ทั้งๆที่กำลัง
จะกลับบ้านไปหาครอบครัว กลับไปบ้านเกิด...ทั้งที่เป็นเรื่องของคนที่
ไม่รู้จัก...ทั้งๆที่...........
"ขะ...ขอบคุณมากครับ ขะ..ขอบคุณพี่จริงๆ"
ผมพูดเสียงครือ ....มันเป็นอย่างนั้นจริงๆครับ
"พี่ยอมลำบากเพื่อผม ผมไม่รู้จะตอบแทนพี่ยังไง"
เขายิ้มซื่อๆจริงใจ....จริงใจที่สุดที่ผมเคยได้รับมาจากสังคมเน่าๆทุกวันนี้..
"ไม่ต้องคิดมากหรอกครับ...เรามันคนไทยเหมือนกัน ผมเข้าใจว่าคุณคงลำบาก
และเสียดายขนาดไหน เงินตั้งหลายหมื่น ....คุณช่วยค่ารถผมใหม่ก็พอแล้ว
ไม่ต้องมากมายหรอกครับ สามสี่ร้อยก็พอผมกลับบ้านได้แล้ว อื้อ..เกือบลืม
ยังไม่ได้จ่ายค่าแท็กซี่เลย ตอนแรกผมจะมารถเมล์ก็กลัวคุณรอนาน...
อ้อ...ความจริงผมแอบใช้โทรศัพท์คุณโทรกลับบ้านผมที่สตูลไปสองสามนาทีนะ
โทรไปบอกแม่ที่บ้านว่าอาจไปถึงช้ากว่าเดิม....แต่โทรศัพย์คุณมีโปรโมชั่น ดีแทดนี่..
โทรทั่วไทยราคาเท่ากันคงไม่เป็นไรนะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า..."
..............................................
.............................
............
ผมยอมรับเลยครับว่าขนลุกจริงๆ.....มันตื้นตันมาก...มากๆเสียจนมันรู้สึกมีก้อนตันๆ
มาจุกที่ลำคอที่ยังรู้ว่าคนไทยเรา...ยังมีคนที่มีน้ำใจขนาดนี้หลงเหลืออยู่ ใครไม่เจอกับ
ตัวเองคงไม่เชื่อหรอก......ตอนนี้ผมเชื่อแล้ว....และผมเชื่อว่าคนไทยเรายังมีคนที่มี
น้ำใจอย่างนี้อยู่อีกมากมายเลย............
ผมเชื่ออย่างนั้นจริงๆ........
ผมรับคำพี่เขาเบาๆก่อนจะขอตัวไปกดเงินมาให้พี่เขา....ในใจผมแทบอยาก
จะยกเงินทั้งบัญชีกว่าแสนบาทให้พี่เขาไปจริงๆเลย....กับน้ำใจขนาดนี้
ต่อให้จ้างผมด้วยเงินเท่ากันผมยังไม่อยากทำเลย....สุดยอดจริงๆ.........
วันนี้...ถ้าใครผ่านไปทางปากซอยลาดพร้าว...หากคุณเห็นชายไทยผิวดำแดง
ใส่เสื้อสีเขียวกางเกงยีนขาดๆ ขอให้คุณรู้ไว้เถอะครับว่าเขาเป็นที่สุดแล้ว...
พี่เขาชื่อ ไพศาล เสียงใส ชาวจังหวัดสตูลครับ.....ตอนนี้ผ่านมากว่าสามชั่วโมงแล้ว
คงอาจจะยังคอยผมกดเงินให้อยู่
แต่แท็กซี่คงไม่รอเงินอีก ถ้าคนขับได้ฟังเรื่องราวจากพี่เขาคงเข้าใจ และคงคิดเหมือนผม....
..........ว่ามันโง่....โง่โง่จริงๆ เจือกไว้ใจคนแปลกหน้า ถ้า
พี่แท็กซี่ใจดีคงโทรแจ้งร่วมด้วยช่วยกันมาดูแลพี่เขา หรือไม่ก็
ให้เงินพี่เขากลับบ้าน ....หรือถ้าคุณว่างๆอยากทำบุญก็ไปได้
ครับ ปากทางลาดพร้าวแค่นี้เอง ป่านนี้พี่เขาคงหิวแย่แล้ว
อืมมม... อาจจะมีคนซื้อข้าวให้พี่เขากินแล้ว ........แต่ก็คงยากครับ
คนสมัยนี้ไม่ค่อยมีน้ำใจหรอก......
โดยคุณ : Jummai -
[ 13 เม.ย. 2544 , 21:57:13 น. ]
|
