เวลาที่ผมอ่านสามเกลอบางครั้ง จะรู้สึกว่า คติที่แฝงอยู่ในสามเกลอ นอกจากความเด่นในเรื่องของ ความเป็นเพื่อนแท้ที่น่าชื่นชมของ พล นิกร กิมหงวนแล้ว ในเรื่องอื่น ๆ เช่น คนรวย ไม่ควรดูถูกคนจน , ผู้ที่แข็งแรงกว่า ย่อมไม่เอาเปรียบผู้ที่อ่อนแอ หรือแม้แต่ความเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ ที่พลพรรคสามเกลอ มีให้กับสังคมไทย เป็นสิ่งที่เห็นได้ชัดจาก หัสนิยาย เรื่องนี้
วันนั้น หลังจากที่ผมแยกจาก Meeting ที่สยาม... บนรถเมล์ระหว่างทางกลับบ้าน คนค่อนข้างแน่น ไม่เหลือที่นั่งว่าง ผมขึ้นไปถึงก็ได้ยืนเลย สักพัก มีหญิงคนหนึ่ง อายุ 60 กว่า ๆ ผมขาวหมดแล้ว จะเรียกว่า เป็น ยาย ก็คงจะไม่ผิดนัก ขึ้นมาบนรถ ปรากฏว่า ไม่มีใครลุกให้เธอนั่งเลยสักคน เธอมายืนอยู่ด้านหลังผม ใช้มือเกาะพนักเก้าอี้ที่อยู่ข้าง ๆ ตัวเธอ ซึ่ง คนที่นั่งอยู่ที่เก้าอี้นั้น เป็นเด็กผู้หญิง อยู่ ม.ปลาย ผมสังเกต จาก ชีทฟิสิกส์ที่เธอกำลังอ่านอยู่ในขณะนั้น เธอไม่มีทีท่าว่าจะลุกให้คุณยายคนนี้นั่ง ถ้าจะมองว่าเธอไม่เห็นก็ไม่น่าจะเป็นไปได้ เพราะมือเหี่ยว ๆ ของคุณยายที่เกาะเก้าอี้นั้น ก็อยู่ตรงหน้าของเธอแท้ ๆ แต่เธอก็ทำเป็นไม่สนใจ อ่านชีทฟิสิกส์ต่อไปเรื่อย ๆ
........ ที่แย่ไปกว่านั้น ....สักพัก มีชายชราคนหนึ่ง อายุก็ไม่หนีคุณยายเมื่อกี้นี้ไปซักเท่าไหร่ คุณปู่คนนี้ขึ้นมายืนอยู่ข้างหน้าผม !! ก็ยังไม่มีใครลุกให้นั่งอยู่ดี !!! เพราะเก้าอี้ที่อยู่ข้าง ๆ คุณปู่คนนี้ ก็เป็นผู้หญิงอีกคนหนึ่งนั่งอยู่ก่อนแล้ว รถเมล์แล่นไปได้ไม่กี่ป้าย ผู้หญิงคนนั้นลุกลงจากรถ คุณยายที่อยู่ข้างหลังผม พยายามเบียดตัวขึ้นมาข้างหน้า เพื่อจะไปหาที่นั่งนั่ง แต่ปรากฎว่า มีผู้หญิงอีกคนหนึ่ง มาจากไหนก็ไม่รู้ อายุซัก 30 กว่า ๆ แซงทั้งคุณยาย ทั้งคุณปู่เข้ามายึดเก้าอี้ไปนั่งหน้าตาเฉย .... ตอนนั้น ผมกำลังงง ๆ และรู้สึกไม่ดี กับผู้หญิงอายุ 30 คนนี้ .... ก็มี แม่ลูกคู่หนึ่ง ขึ้นรถมาอีก !! ผู้หญิงอายุ 30 มองเห็นแม่ลูกคู่นี้ แต่ไม่ยักกะเห็น คุณปู่ คุณยาย เธอก็เรียกให้เด็กคนนั้น ขึ้นมานั่งบนตักเธอ ปล่อยให้แม่ของเด็ก ยืนเป็นเพื่อนคุณปู่ และคุณยาย โดยมี เด็กม.ปลาย นั่งอ่านชีทฟิสิกส์ต่อไป....
..........ผมภาวนา ให้มีผู้หญิงท้อง เดินขึ้นรถมาอีกซักคน...........
เหตุการณ์นี้ ทำให้ผมข้องใจว่าป้าย "โปรดเอื้อเฟื้อที่นั่ง แก่เด็ก สตรี และคนชรา" นั้น ถ้าทั้งเด็ก สตรี คนชรา ขึ้นมาพร้อม ๆ กัน ใครควรจะเอื้อเฟื้อใคร ??? ....
เหตุการณ์นี้ ผมไม่อยากจะคิดว่า ใครผิด ใครถูก .... ใครควรจะทำอย่างไร
แต่ถ้าไม่ติดที่ว่า หนังสือสามเกลอวันนั้นที่ผมมีติดตัว เป็นหนังสือ กองกลางที่เพิ่งจะแลกมา ผมคงจะยื่นให้เด็กผู้หญิงม.ปลายคนนั้น แล้วพูดว่า
"น้องครับ...พี่ให้ อ่านไว้เผื่อสังคมไทยมันจะดีขึ้นนะครับ "
ถ้าเธอจะไม่อ่าน ก็คงไม่เป็นไร แต่ก็คงทำให้เธอละสายตาจาก ชีทฟิสิกส์ ได้ชั่วคราว มามองมือเหี่ยว ๆ ของคุณยายได้ชัดขึ้นนะครับ : )

เล่ามั้ง....

ค่ำคืนหนึ่ง ผมยืนรอรถเมล์นานมากๆ เลย ไม่ทราบว่ารถขาดระยะหรือไร ยืนมาเกือบ ชม. ตัดใจขึ้นรถแอร์คันหนึ่ง ที่มันไม่ผ่านบ้านผมหรอก แต่มันว่าง ก็เลยขึ้นไปก่อน เพราะเมื่อยแล้ว

รถวิ่งมาถึงเพชรบุรีตัดใหม่ คนเริ่มขึ้นมามาก จนแน่นพอดู ผมเองได้ที่นั่ง และยังเมื่อยไม่หาย ก็ค่อนข้างสบาย

แต่ทันใดนั้น เหะๆ แม่ลูกคู่หนึ่งก็ขึ้นมาบนรถ ผมไม่เห็นหรอก จนกระทั้งลูกสาวตัวเล็กๆ มายืนตรงข้างผม อายุราวๆ ห้าขวบมั้ง

ขาเราเมื่อย หลังเราปวด เพราะยืนรอรถและสะพายกระเป๋าอยู่เกือบ ชม.

แต่ก็ลุกให้สาวน้อยคนนั้นอย่างเต็มใจ นั่งเหอะหนู (วันนี้น้าซวยมั้ง เราอุตสาหะหารถที่มีที่นั่งแล้วนะ) อิอิ แม่ลูกคู่นั้นขอบคุณผมทางสายตาแทนที่จะเป็นคำพูด

และผมก็ลงจากรถแน่นๆ คันนั้น มายืนรอรถที่จะผ่านหน้าบ้านผมต่อไป (ด้วยความเมื่อย) แต่ยังไม่วายภาวนาให้แม่ลูกคู่นั้นเดินทางกลับบ้านอย่างปลอดภัย เพราะตอนนั้นมันก็ดึกแล้ว

เมื่อยก็เมื่อย แต่ถ้ามีความเอื้อเฟื้อต่อสังคมกันบ้าง มันคงน่าอยู่ขึ้นนะ เมืองหลวงแห่งนี้

ICQ : 21526438

หายากครับ น้ำใจคนกรุงวันนี้ ผมเองก็ได้แต่เสียใจ ที่ตัวเองเกิดมาก็ไม่สามารถทำให้สังคมดีขึ้นมากเท่าไหร่ ส่งที่ทำได้นอกจากสละโอกาสให้แก่ผู้ด้อยโอกาสแล้วก็คงมีได้แต่การวิงวอนให้สังคมทุกวันนี้ดีขึ้น ส่งที่ต้องโทษไม่ใช่คนพวกนั้นหรอกครับ ผมว่าเป็นเพราะระบบสังคมมากกว่า

สังคมไทยเดี๋ยวนี้เป็นสังคมของการแก่งแย่ง (คงไม่แรงไปนะครับ) ส่วนมสกนึกถึงแต่ตัวเองก่อนเสมอ ถ้าคนทุกคน(ซึ่งไม่มีทางเป็นไปได้) นึกถึงคนอื่นก่อน โลกคงน่าอยู่มาก ก็คงต้องอาศัยคนดีที่จะคอยสอนลูกหลานหรือทำเป็นตัวอย่างให้คนอื่นเห็น ซึ่งก็ขออย่างเดียวว่าอย่าคิดว่าตนเองเป็นคนแปลก(ในสังคมขณะนี้)ที่ทำอะไรเพื่อคนอื่น เราทำเพื่อความอิ่มใจในการได้ทำความดีมีน้ำใจของเรา สักวันหนึ่งสิ่งนี้ก็ต้องกลับมาสนองเราแน่ ๆ เพราะฉะนั้น ทำต่อไปเถอะครับ ขับรถออกจากซอยเจอเพื่อนร่วมซอยก็รับมา ขึ้นรถเมล์เอื้อเฟื้อผู้ด้อยกว่า สังคมของเราก็จะดีขึ้นถ้ามีคนทำเป็นตัวอย่างครับ

มีลูก สอนลูก มีหลาน สอนหลาน มีน้อง สอนน้อง มีศิษย์ สอนศิษย์ ปฏิบัติตนให้เป็นแบบอย่าง ไม่ต้องไปเรียกร้องเอากับใคร อย่าอายที่จะทำดี อย่าเสียดายที่จะเสียสละ เพราะสิ่งที่ได้รับมา มันอิ่มเอม

มันอิ่มเอม

ว้า...วันนี้เป็นสาระจังแฮะ...

เล่ามั่ง
วันจันร์ไปงานแต่งเพื่อนที่ฉะเชิงเทรามาค่ะ
ทั้งขาไปและกลับต้องนั่งรถไฟค่ะ
ขากลับจากฉะเชิงเทราต้องนั่งรถที่มาจากกบินทร์บุรีซึ่งคนเยอะมาก
และก็มีครอบครัวหลายครอบครัวนำเด็กตัวเล็กๆ 3-4 ขวบมาด้วย
เราก็ขึ้นไปและได้ที่นั่ง(ฟลุ๊คมากกก) กำลังนึกว่าทำไมเราโชคดีอย่างนี้
ก็มีคุณแม่ยังสาวอุ้มลูกวัยเกือบขวบขึ้นมา เราเลยลุกให้นั่ง
แต่ก็ยังมีคุณแม่อีกรายอุ้มลูกขึ้นมาอีก(นี่มันรถสายครอบครัวเหรอเนี่ย)
ชายคนนึงเค้าก็ลุกให้นั่ง แต่เป็นที่นั่งหน้าประตูซึ่งนั่งได้ประมาณ 2 คนครึ่ง
เค้าเลยต้องไปเบียดกะผู้ชายอีก 2 คน ยังมีเด็กอีกหลายคนที่มากะพ่อแม่แล้วไม่ได้นั่ง
เราก็คิดไปเรื่อยๆว่า ผู้ชายที่นั่งเบียด 2 คนเนี้ยน่าจะลุกให้เด็กนั่งนะแหมออกจะหนุ่มยืนแค่นี้ไม่เมื่อยมากหรอกน่า
แล้วก็เป็นจริง มีชายคนนึงเค้าลุกขึ้นไปยืนหน้าห้องน้ำ ประมาณว่าจะให้เด็กนั่ง
แต่ก็มีสาวคนนึงเบียดเด็กไปนั่งซะเอง เจ้าของที่ที่สละให้เด็กเค้าก็มองงงๆ
เราก็มองงงๆ ได้แต่นึกปลอบเด็กคนนั้นว่า
โลกมันเป็นอย่างนี้ล่ะ น้องเอ๋ย จงเข้มแข็งไว้โตขึ้นอย่าเป็นอย่างนี้ล่ะกัน

เล่ามั่ง....(^ ^)

พูดถึงเรื่องการขึ้นรถเมล์แล้ว...ก็นึกถึงเรื่องๆ นึงขึ้นมาได้เหมือนกัน....
แต่ก่อนนี้สมัยที่ยังเรียนประถม แอนก็นั่งรถเมล์ไปโรงเรียนเช่นกันค่ะ.....
แล้วที่บ้านก็จะสอนว่า ถ้ามีใครลุกให้นั่ง ก็ให้ไหว้
หรืออย่างน้อยก็ขอบคุณผู้เอื้อเฟื้อซะหน่อยนะ....
ก็มีอยู่วันหนึ่ง ตอนนั้นอยู่ ป.4 มั้งคะ...ก็ขึ้นรถเมล์กลับบ้านตามปกติ
แอนก็ไปยืนเกาะตรงราวที่มีให้จับ ตรงพนักพิง แล้วก็มีผู้ชายคนนึงเค้าเห็นเราเป็นเด็ก
ก็เลยลุกให้นั่ง แอนก็ไหว้ขอบคุณเค้าตามที่ที่บ้านสอนมา...
แล้วปรากฏว่า อีกสักพักพอผู้ชายคนนั้นเค้าลงจากรถไปแล้ว
ก็มีเด็กนักเรียน ม.ต้น กลุ่มนึง ที่เค้ายืนอยู่ข้างหน้า
เค้าก็ชี้ให้ดูกันใหญ่เลยนะคะ....แล้วก็พูด (เสียงดังมาก) ว่า.......
"ดูเด็กคนนั้นสิ....ไหว้ผู้ชายคนนั้นด้วย (ว่ะ) แล้วก็หัวเราะกัน (เสียงดังมาก อีกน่ะแหละ)"
แล้วคนในรถก็หันมามองกันใหญ่เลย
ตอนนั้นความที่เป็นเด็ก ก็รู้สึก เขินๆ นิดหน่อยค่ะ ว่าทำไมการที่เราไหว้คนที่เค้า
อุตส่าห์มีน้ำใจลุกให้เรานั่ง ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลที่ว่า เค้ากำลังจะลงจากรถ
แล้วหรือไม่ มันเป็นเรื่องที่แปลกมากหรืองัยนะ
.....แต่มาถึงตอนนี้ นึกๆ แล้วก็แปลกดีนะคะ...เด็กพวกนั้นเค้าคงจะเห็นแปลกที่
มีผู้ชายคนนึง ลุกให้เด็กนั่ง.....แล้วเด็กคนนั้น ก็แสดงความขอบคุณด้วยการไหว้ (มั้งคะ)...
นึกๆ แล้ว สังคมไทยเดี๋ยวนี้ก็แปลกนะคะ การที่คนเราทำความดี แม้จะเล็กๆ น้อยๆ
ก็กลับกลายเป็นเรื่องแปลก....แต่การที่คนเราเพิกเฉย ต่อความเดือดร้อนของคนอื่น....
แม้จะเป้นเรื่องเล็กน้อย เช่นกัน อย่างเรื่องการลุกให้ เด็ก สตรี และคนชรานั่ง...บนรถเมล์
กลับกลายเป้นเรื่องปกติ....เฮ้อ.....แล้วอย่างนี้เมื่อไร สังคมไทยจะดีขึ้นนะคะ.....

ตอนเด็ก ๆ ผมถูกสอนให้รู้จักสำนวนที่ว่า
" ทำดีได้ดี ทำชั่วได้ชั่ว" .....ผมจำอย่างนี้อยู่หลายปี แต่ไม่น่าเชื่อนะครับ ว่าภายหลังผมเพิ่งจะรู้ว่า ที่ผมจำมาตั้งแต่เด็กนั้น
ผิด ! ผิด ! ผิด ! ..................
วันนั้น ผมเปิดวิทยุ หมุนไปเจอคลื่นที่พระกำลังเทศน์ ท่านเทศน์ได้น่าฟังมาก
บอกว่าที่ถูกแล้ว
"ทำดี ดี ทำชั่ว ชั่ว" ให้เราตัดคำว่า "ได้" ทิ้งไปเสีย เพราะคนที่ทำดี ไม่ได้ดี มีถมไป แต่ ความดีอยู่ที่ใจ ไม่จำเป็นที่ความดีนั้นจะต้องย้อนกลับมาสนองผู้ที่ทำดี ฉะนั้น ทำดี ดี ...ทำชั่ว ชั่ว อย่าไปหวังว่าจะ "ได้" อะไร
แล้วผมก็จำสำนวนใหม่ที่ถูกต้อง ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา
ขอบคุณเพื่อน ๆ ทุกคน ที่เข้ามาแสดงความคิดเห็นกันนะครับ ทำให้กระทู้นี้ อ่านสนุกขึ้นอีกมากเลยครับ

อือ ซีเครียดกันเชียว ผมนึกว่าจะพูดถึงเรื่องห้ามอ่านสามเกลอบนรถเมล์

ผมก็เคยเจอพวกแย่งที่เหมือนกันครับ รู้สึกว่าจะเป็นผู้หญิงทั้งนั้นเลย วันนั้นผมขึ้นรถเมล์คันหนึ่งแต่ไม่ได้ที่นั่ง แล้วมีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งขึ้นมาอายุประมาณ ๘ ขวบ จำไม่ได้ว่ามีผู้ปกครองมาด้วยหรือเปล่า ก็มีผู้ชายคนหนึ่งลุกให้นั่ง แต่เด็กคนนั้นไม่ทันจะได้นั่งก็มีผู้หญิงคนหนึ่งแทรกตัวจากข้างหลังผมมาแย่งนั่งอย่างหน้าตาเฉย ผู้ชายคนที่ลุกให้เด็กนั่งก็มองอย่างงงๆ และหัวเราะอย่างฝืนที่สุด (คงจะนึกขำความหน้าด้านของผู้หญิงคนนั้น) ผมก็นึกในใจว่า "ทำไม่ช่างไม่มียางอายอย่างนี้เนี่ย" แล้วก็แกล้งถอนหายใจดังๆ พอที่ผู้หญิงคนนั้นจะได้ยิน แต่ก็ยังคงนั่งหน้าตาเฉย สักพักผู้ชายอีกคนที่นั่งใกล้ๆ กันก็เลยลุกให้เด็กคนนั้นนั่ง คราวนี้เด็กได้นั่ง (ยังดีที่ไม่มีใครแย่งอีก)

อือ.. คนมันเลวครับ อันนี้นี่ครูของผมเล่าให้ฟังตอนผมยังอยู่ป.5
ครูมาสอนที่โรงเรียนที่ผมอยู่แล้วครูบอกว่าครูนั่งรถเมล์มาทำงานก็มีคนเยอะครูก็ยืนอยู่ พอรถจอดก็มีแม่ลูกอ่อนจูงลูกชายอายุประมาณ4-5ขวบอุ้มน้องอายุสัก2ขวบ ก็มีสองคนประมาณยังเรียนหนังสืออยู่ลุกขึ้นให้เด็กกับแม่นั่ง แม่ลูกใกล้กันนั้นมีสาววัยรุ่นครูบอกว่าส่งเสียงรบกวนมาก พอเห็นวางเด็กกำลังนั่งก็ผลักเด็กออกแล้วนั่งเฉย เด็กนักเรียนชายก็มองแบบด่าเลย คนหนึ่งเดินเข้ามาครูบอกว่า เขาด่าแบบสุภาพน่ะ คุณสองคนครับป้่ายเนี่ยอยู่บนหัวนะครับว่าสละทีี่ให้เด็กสตรีคนชรา แต่คุณน่ะยังยืนไหวทำไม่ไม่ให้เด็กนั่ง สองคนนั้นก็เฉยไม่ได้ก็ด่าแบบพ่อแม่ลืมสอนครับ พอดีครูผมยืนอยู่ครูเลยต่อว่าไปอีก แล้วก็มีผู้โดยสารอีก3-4คนรุมว่าแม่สาวสองคนนี้จนต้องลงป้ายหน้า ส่วนเด็กนักเรียนสองคนนั้นก็ลงไป คนปรบมือให้เลยล่ะครับ เกิดหลายครั้งที่คนเห็นแก่ตัวส่วนใหญ่มักเป็นวัยรุ่นชายหญิง แต่ฉันใดฉันนั้นมันก็มีคนดีบ้าง น่าจะให้ดิเรกประดิษฐ์รถที่รับเฉพาะคนดีส่วพวกเห็นแก่ตัวเบาะวิเศษจะดีดออกไปนอกรถทันที คนดีขึ้นฟรี คนไม่ดีเสียหน้า คนบ้าขึ้นไม่ได้ @{:)

อ่านแล้วชื่นฉ่ำหัวใจดีเหลือเกินครับ เป็นความตื้นตันซะจนต้องเรียกน้องสาวมานั่งอ่าน..ว่าทำไมผมถึงติดเว็บนี้งอมแงมขนาดถอนตัวไม่ขึ้น เพราะผมเชื่อว่าคนที่ลึกซึ้งกับบทประพันธ์ของคุณ ป (ซึ่งหาได้ยากในวัยรุ่นผู้ซึ่งนิยมตะโกนคุยกันในโรงหนังและเปิดมือถือสมัยนี้) เป็นคนที่มีจิตใจดีน่ะครับ..สามคำ"จิต-ใจ-ดี"..ซึ่งพูดง่ายแต่มียาก ไม่มีอะไรจะเล่าหรอกครับ แค่อยากบอกว่ากลุ่มชนของเรา..คงจะเหลืออยู่ไม่เยอะเท่าไหร่แล้วล่ะครับ ดีใจจังที่พวกเรายังรู้สึกกับเรื่องอย่างนี้