ขณะที่ ๔ สหายของเราพร้อมด้วยเจ้าคุณปัจจนึก ฯ นั่งพักร้อนร่ำสุรากันอยู่ในเรือนต้นไม้ ในตอนบ่ายวันนั้น รถยนต์เก๋งสีองุ่นคันหนึ่งก็คลานเข้ามาในบ้าน “พัชราภรณ์” อย่างอ้อยอิ่งและสง่าผ่าเผย
เจ้าแห้วทำหน้าที่คนขับนั่งอยู่ตอนหน้ารถตามลำพัง สวมเชิ้ตแขนยาวสีฟ้า ผูกเน็คไทตาหมากรุกดำแดง หวีผมแปร้ สวมแว่นตาแม็คอาเธ่อร ท่าทางราวกับลูกชายท่านเจ้าคุณบุญหนักศักดิ์ใหญ่คนหนึ่ง
“แวนการ์ด” ใหม่เอี่ยม คลานมาตามถนนโรยกรวด และหยุดนิ่งที่หน้าเรือนต้นไม้ เจ้าแห้วหรือนายศักดิ์แห้ว โหระพากุล ถือกระเป๋าเอกสารหนังจรเข้เปิดประตูก้าวลงมาจากรถ มองเข้าไปในเรือนต้นไม้ แล้วยิ้มให้เจ้านายของเขา
เพราะเจ้าแห้วแต่งตัวโก้หร่านผิดปกติ มิหนำซ้ำสวมแวนตาแม็คอาเธ่อร เสี่ยหงวนแลเห็นเข้าก็ไม่ทันพิจารณา นึกว่าเป็นแขกมาหาท่านเจ้าคุณหรือคุณหญิงประสิทธิ์ ฯ อาเสี่ยจึงรีบลุกขึ้นยืนและพูดกับเจ้าแห้วอย่างนอบน้อม
“เชิญครับ คุณต้องการพบใครครับ”
เจ้าแห้วสะดุ้งแล้วหัวเราะ ดึงแว่นตาแม็คอาเธ่อรออก
“แฮ่ะ แฮ่ะ รับประทานผมครับไม่ใช่ใครอื่น”
ทุกคนหันขวับมามองดูเจ้าแห้วเป็นตาเดียว เสี่ยหงวนกลืนน้ำลายเอื๊อก เมื่อเจ้าแห้วเดินเข้ามาในเรือนต้นไม้
“อ้ายแห้ว” อาเสี่ยอุทานออกมาดัง ๆ “นี่มึงหรือ”
เจ้าแห้วยิ้มหวานจ๋อย
“รับประทานก็ผมน่ะซีครับ”
ดร. ดิเรกหัวเราะงอหาย
“มายก๊อด วันนี้พระสังข์ถอดเงาะโว้ย ฮ่ะ ฮ่ะ ฝรั่งชอบใจ หน็อยแน่ไม่เลวเลยอ้ายแห้ว เดาะกางเกงช๊ากสกินแบ็มบูซะด้วย”
พลมองดูคนใช้แก่นแก้วของเขาอย่างปลงอนิจจัง
“เสือกไปเอารถใครเขามาขี่ล่ะ”
เจ้าแห้วขมวดคิ้วย่น
“รับประทานถามเสียใหม่ครับ รับประทานควรถามว่าซื้อมาเท่าไรดีกว่า”
พลหัวเราะหึ ๆ
“เดี๋ยวถีบเปรี้ยงเข้าให้เท่านั้นเอง หน้าอย่างแกจะเอาเงินที่ไหนมาซื้อรถยนต์วะ”
เจ้าแห้วหันมายักคิ้วกับนิกร ซึ่งนั่งยกศอกยันคางมองดูเจ้าแห้ว อย่างสนใจแกมสังเวชใจ
“รับประทานฟังซีครับ เป็นชายรับประทานหมิ่นชาย”
กระดิ่งทองถอนหายใจหนัก ๆ เลื่อนเก้าอี้เหล็กตัวหนึ่งออกมา
“เชิญนั่งครับ คุณศักดิ์แห้ว นั่ง ๆ ๆ อย่านั่งบนพื้นเลย กางเกงช๊ากสกินจะเปื้อนฝุ่นละออง มึงน่ะแต่งตัวโก้กว่าพวกข้าแล้วจะบอกให้ อีกหน่อยมึงก็คงมีเงินสามารถซื้อตึกหลังใหญ่นี้ได้”
เจ้าแห้วยกมือไหว้ ๔ สหาย แล้วนั่งลงบนเก้าอี้เหล็ก สำรวมกิริยามารยาทให้เรียบร้อย
“รับประทานขออภัยครับ วันนี้รับประทานผมโก้ไปหน่อย แต่ก็จำเป็นจริง ๆ ครับ รับประทานกลัวถูกพวกคุณเตะเหมือนกัน”
เจ้าคุณปัจจนึก ฯ สั่นศีรษะช้า ๆ มองดูเจ้าแห้วจากศีรษะตลอดปลายเท้า
“แกไปไหนมาวะ หายไปตั้งแต่สาย คุณหญิงท่านบอกว่าแกลาไปธุระส่วนตัว”
เจ้าแห้วยิ้มอย่างพากภูมิ ผายมือไปที่รถ “แวนการ์ด” เก๋งสีองุ่นซึ่งจอดอยู่หน้าเรือนต้นไม้
“รับระทานกระผมไปที่อู่ครับ”
“อู่ไหน” เจ้าคุณถาม
“รับประทานอู่ขายรถยนต์คันนี้น่ะซีครับ”
พลยกเท้าเตะหน้าแข้งเจ้าแห้วดังโป๊ก
"อย่าทะลึ่งให้มากนักอ้ายแห้ว เจ้าคุณอาไม่ใช่เพื่อนเล่นของมึง"
กิมหงวนพูดเสริมขึ้น
"แล้วแกควรจะรู้ด้วยว่า คนหัวล้านน่ะใจน้อยพูดไม่ถูกหู ท่านจะเตะปากเอ็งง่าย ๆ จะว่าข้าไม่บอก"
ท่านเจ้าคุณเม้มปากแน่น ค่อย ๆ หันหน้ามองดูเสี่ยหงวน แล้วเค้นหัวเราะ
"ฮึ เดี๋ยวฉันก็จะเตะแกเข้าให้เท่านั้นเอง วันหนึ่ง ๆ ถ้าไม่ได้พูดถึงเรื่องที่เกี่ยวกับกระบาลของฉันละก้อ เห็นจะลงแดงตายแน่"
กิมหงวนยักคิ้ว
"ครับ ได้พูดเสียหน่อยแล้วสบายใจ"
..........................
ขอเชิญไปอ่านต่อที่ห้องสมุดหนังสือเก่านะครับ...

ว้า...ครูโก๋...
ปล่อยให้อยากแล้วจากไป

ขอบคุณ เฮียโก๋มากๆครับ

มาอีกแล้ว เร็วดีครับ กำลังรอเลย ขอบคุณพระอาจารย์ด้วยนะขอรับ