มาแล้ว..มาแล้ว..ไม่ใช่ตู้เย็นซิงเกอร์ แต่เป็น.....
ผมหายไปนาน ก่อนอื่นขอขอบพระคุณทุกๆท่านที่ส่งกำลังใจมาให้ผมครับ...ซาบซึ้งมากครับ
และกลับมาครั้งนี้ก็ต้องมีของมาฝากเพื่อน ๆ สมาชิกเป็นการตอบแทนความห่วงใยที่ผมได้รับ ก็เป็นสามเกลอตอน "บ้ากับบอ" ครับ
ตรอกนั้นเป็นตรอกแคบ ๆ และพื้นถนนขรุขระมาก เป็นหลุมเป็นบ่อ มีน้ำฝนขังเป็นแห่ง ๆ รถยนต์แล่นเข้าออกไม่ได้ ดังนั้นเสี่ยหงวนกับนิกรจึงสั่งให้เจ้าแห้ว จอดรถที่ถนนใหญ่ปากตรอกนั้น แล้วทั้งสามคนก็พากันลงจากรถเดินเข้ามาในตรอกที่กล่าวนี้
ลึกเข้าไปในตรอกนั้นประมาณ ๑๐๐ เมตรเศษ เป็นที่อยู่ของพวกคนจน และทุกครอบครัวล้วนแต่เป็นคนไทยหาเช้ากินค่ำ เขาเหล่านี้เช่าห้องแถวไม้ชั้นเดียวเก่าคร่ำคร่าโกโรโกโสโย้เย้ จวนจะพังมิพังแหล่ ห้องแถว ๒๐ ห้องนี้เป็นของนิกร การุณวงศ์ อันเป็นมรดกที่เขาได้รับจากท่านเจ้าคุณวิจิตร ฯ บิดาของเขา
พนักงานเก็บเงินแห่งสำนักงานผลประโยชน์ของนิกร ได้รายงานให้นิกรทราบว่า บรรดาชาวห้องแถวเหล่านี้ล้วนแต่ผลัดวันประกันพรุ่ง ไม่ยอมจ่ายค่าเช่าห้องให้หลายเดือนแล้ว นิกรจึงชวนเสี่ยหงวนมาที่นี่เพื่อต้องการรู้ข้อเท็จจริง
เมื่อสองสหายเดินมาถึงหน้าห้องแถวไม้ หญิงชรารูปร่างอ้วนใหญ่ก็แลเห็นเข้า แกจ้องมองดูนิกรอย่างตื่นตลึง แล้วแกก็ร้องตะโกนโพนทะนาเสียงลั่นคับตรอก
"โว้ย - เจ้านายท่านมาโว้ย เดือดร้อนแล้วพวกเรา"
เสียงร้องของหญิงชรา ทำให้ชาวห้องแถวพากันออกมาจากห้องของตน และแล้วทุกคนก็ยกมือไหว้นิกรอย่างพินอบพิเทา บางคนก็กล่าวทักทายเขา สภาพของชาวห้องเหล่านี้ ล้วนแต่สวมเสื้อขาดปะ พวกผู้หญิงในวัยกลางคนปล่อยหน้าอกล่อนจ้อน เด็ก ๆ ร้องไห้กระจองอแง ไม่มีเสื้อผ้าปกปิดร่างกายทั้ง ๆ ที่อากาศหนาวเยือกเย็น เด็กบางคนมีแต่เสื้อกล้ามเก่า ๆ ตัวเดียวเท่านั้น
ชายชรารูปร่างผอมบางคล้ายกับเป็นวัณโรค ได้กล่าวทักทายนิกรอย่างนอบน้อม
"สวัสดีขอรับท่าน เจ้าคุณถ้าจะมาเล่นงานพวกกระผมกระมังครับ"
นิกรทำคอย่นแล้วหัวเราะ
"เจ้าคุณน่ะพ่อฉันไม่ใช่ตัวฉัน ท่านม่องเท่งไปตั้งแต่ปีกลายนี้แล้ว ฉันเป็นคนธรรมดาไม่มียศฐาบรรดาศักดิ์อะไรหรอก"
ชายชรายิ้มแห้ง ๆ
"แฮ่ะ - แฮ่ะ กระผมเคยเรียกเจ้าคุณพ่อของท่านจนติดปากขอรับ ก็เผลอเรียกท่านว่าเจ้าคุณ ท่านสบายดีหรือขอรับ"
นิกรโบกมือ แล้ววางท่าให้ผึ่งผายสมกับเป็นคหบดี เจ้าของห้องแถวเหล่านี้
"อ้ายเรื่องทุกข์สุขของฉันน่ะ ลุงอย่าเพิ่งถามเลย ความจริงลุงก็น่าจะรู้ดีอยู่แล้ว คนมีเงินอย่างฉันมันก็ต้องสบายดีเสมอ" แล้วนิกรก็หันมายักคิ้วกับเสี่ยหงวน "ต้องอวดตัวเสียหน่อย"
อาเสี่ยถอนหายใจหนัก ๆ
"มีอะไรก็พูดกับเขาเถอะวะ จะได้รีบออกไปจากตรอกนี้เสียที กันเหม็นสาบคนจนเหลือเกิน ได้กลิ่นคนจนแล้วมันผะอืดผะอมยังไงก็ไม่รู้"
หญิงชรารูปร่างอ้วนใหญ่พูดเสริมขึ้นทันที
"จริงเจ้าค่ะ คนจนอย่างพวกดิฉันมันก็ต้องเหม็นสาบ เพราะเราไม่มีเงินซื้อสบู่ฟอกตัว น้ำที่อาบก็ต้องอาบน้ำคลอง น้ำหอมชนิดฮูบิกังหรือซัวเดอะปารีสเราก็ไม่มีปัญญาจะซื้อมาใส่ จะทำอย่างไรได้ล่ะคะท่าน พวกเราไม่อาจจะเลือกเกิดได้ เป็นคนจนมันก็ต้องเป็นที่รังเกียจเหยียดหยาม ของท่านผู้ดีมีเงินอย่างนี้"
อาเสี่ยยิ้มด้วยมุมปากข้างซ้าย
"ฉันพูดเล่นน่ะป้า อย่าถือคนบ้าอย่าว่าคนเมาเลย ฉันน่ะมันไม่เต็มเต็งเหมือนคนอื่นเขาหรอก คนอย่างฉันรับรองว่าไม่เคยดูถูกดูหมิ่นพวกคนจน มีปากฉันก็พูดส่งเดชไปอย่างนั้น คนจนหรือคนมีตายแล้วก็เน่าเหมือนกัน"
หญิงชรายิ้มออกมาได้
"ท่านพูดอย่างนี้ค่อยหน้าฟังหน่อยค่ะ"
นิกรกล่าวขึ้นทันที
"เท่าที่ฉันมาน่ะ ฉันต้องการทราบข้อเท็จจริงในเรื่องเงินค่าเช่าห้อง นายจวงคนเก็บเงิน เขาบอกฉันว่า ป้าและผู้ที่เช่าห้องอยู่ที่นี่ ค้างเงินค่าเช่าห้องมาหลายเดือนแล้ว มาเก็บที่ไรก็ผลัดซะเรื่อย ถึงปีฉันก็ต้องเสียภาษีโรงเรือนให้รัฐบาลเขา ฉันอยากจะรู้ว่าพวกป้าจะเอายังไงกับฉันก็ว่ามา"
ลุงช่วยชายชราเจ้าของร่างผอมกระหร่อง ประนมมือไหว้นิกร แล้วก็พูดกับเขาในนามของชาวห้องแถว
"พวกเราไม่ได้คิดดื้อแพ่ง หรือจะคดโกงท่านหรอกครับ เท่าที่ไม่ชำระเงินค่าเช่าห้องให้ท่าน ก็เนื่องจากค่าครองชีพมันแพงขึ้นทุกวัน เราหาได้เท่าไรก็ซื้ออาหารกินหมด ฐานะของพวกกระผมไม่ใช่หาเช้ากินค่ำหรอกนะครับ เรียกมันว่าหาวันนี้แล้วไปกินเอาพรุ่งนี้ อด ๆ อยาก ๆ ไปตามกัน ท่านดูซิครับ อากาศหนาวจนน้ำลายในปากเกือบจะเป็นน้ำแข็งอยู่แล้ว พวกเด็ก ๆ ยังแก้ผ้าล่อนจ้อน เด็กบางคนอายุตั้ง ๒๐ แล้วยังไม่มีผ้าจะนุ่ง ต้องหลบอยู่ในห้องทั้งวัน แล้วก็เป็นเด็กผู้หญิงเสียด้วย ขืนออกมาเดินเพ่นพ่านก็น่าเกลียด"
นายจอมทะเล้นอ้าปากหวอ
"หา ลุงว่ายังไงนะลุงช่วย เด็กผู้หญิงอายุ ๒๐ ไม่มีผ้าจะนุ่ง"
ชายชราสะดุ้งเล็กน้อย
"แฮ่ะ - แฮ่ะ ผมพูดเกินไปสิบขวบครับ ความจริงอายุเพียงสิบขวบเท่านั้น"
นิกรหัวเราะชอบใจ
"นั่นน่ะซี ฉันได้ถึงสงสัย ลงอายุ ๒๐ ขวบแก้ผ้าตัวล่อนจ้อน โปลิศก็ตะครุบเอาไปเท่านั้นเอง เด็กผู้หญิงอายุ ๑๐ ขวบถ้ารูปร่างอวบอัด ก็ไม่น่าจะแก้ผ้าเหมือนกัน เพราะดูไปแล้วไม่จำเริญตาเลย ใครเห็นเข้าก็รังแต่จะเป็นกุ้งยิงซวยตายห่า ว่าไงลุงช่วย เป็นอันว่าพวกลุงจะอยู่กันฟรี ๆ ใช่ไหม"
ชายชราหน้าจ๋อย ยกมือไหว้นิกรอีกครั้งหนึ่ง
"เจ้านายได้โปรดเถอะขอรับ นึกว่าสงสารสัตว์ผู้ยาก พวกกระผมเหล่านี้ยากจนถึงที่สุดแล้ว กับข้าวกับปลามันแพงขึ้นทุก ๆ วัน เคยกินน้ำพริกกับปลาทูและผัก ก็ต้องตัดปลาทูออก เพราะปลาทูนึ่งตัวหนึ่งผ่าเข้าไปเกือบบาท แล้วพวกกระผมมีรายได้วันหนึ่งไม่ถึงสิบบาท พอเป็นค่าข้าวเลี้ยงดูกันในครอบครัว กระผมขอรับรองว่าพวกเราไม่คิดโกงท่านหรอกขอรับ จะพยายามเก็บหอมรอมริบเงินทองเอาไว้ชำระค่าเช่าห้องให้ท่าน แต่สำหรับกระผมแล้ว ถ้าถูกล๊อตเตอรี่เมื่อไรเป็นนำไปกราบเท้าให้ทันที คิดบัญชีไว้ก่อนนะครับ"
นิกรทั้งฉิวทั้งขัน เขาหันมาถามเจ้าแห้ว ซึ่งยืนหน้าเซ่ออยู่ข้างหลังเขา
"ว่าไงวะอ้ายแห้ว"
เจ้าแห้วอมยิ้ม
"รับประทานก็อกลับบ้านน่ะซีครับ ปล่อยให้พวกนี้อยู่ฟรี ๆ ไปก่อน รับประทานคุณก็มั่งมีศรีสุขอย่างล้นเหลือ เห็นอกคนจนบ้างเถอะครับ"
นิกรพยักหน้า แล้วก็มองดูพวกผู้หญิงกลางคนหลายคน ซึ่งปล่อยหน้าอกเท้งเต้ง
"อือ
อ้ายแห้วมันพูดถูกเหมือนกัน" เขากล่าวกับเสี่ยหงวน "หัวอกคนจนน่าสงสารมาก แกดูซีวะ ยายน้าคนนั้นยังกะหมอนข้าง คุณป้านั่นก็เหมือนกล้วยปิ้ง คุณน้าคนนั้นเหมือนกะลูกฟัก"
"เฮ้ย" อาเสี่ยเอ็ดตะโรลั่น "คำว่าเห็นอกเขา หมายความว่าให้เห็นใจโว้ย"
"อ๋อ" นิกรพูดยานคาง "ยังง้านเรอะ เอา
เห็นใจก็เห็นใจ......................
อ่านต่อได้ในห้องสมุดหนังสือเก่านะครับ...ใครยังไม่เคยอ่านก็รีบวิ่งไปเลครับ : )
โดยคุณ : โก๋หลังวัง -
[ 19 ก.พ. 2544 , 14:46:11 น. ]
|
